نخستين كه قوانين شريعت است به پيروى صاحب شريعت تحقق يابد و گردن نهادن بر اوامر و نواهى او و بجاى آوردن آنچه پيامبر دستور فرموده است، و ايمان بدانچه خداوند حكم فرموده و تصديق وعده‌ها و وعيدهاى شارع براى فرمانبرداران و عصيانگران و اميد داشتن ثواب فراوان و مزد نيكو درباره آنكه پيروى حق كند و به مولاى خود پناه برد و خواهش تقرب به خداوند سبحان داشته باشد. و همچنين ايمان به ديگر امورى كه پيامبر و اوصيايش- عليهم السلام- ذكر نموده و از طرف خداوند- جلّ و علا- خبر داده‌اند كه مورد رضايت اوست، مانند تمامى كارهائى كه موجب تقرب فرد بسوى خداست، از عبادتها و طهارتها و روزه و زكات و حج و جهاد و رفتن به زيارت اعتاب مقدسه و اقرار داشتن به كتابهاى خداوندى و پيامبران و ملائكه‌ى او و وحى و ديگر احكامى كه ازين قبيلند. و همچنين تضرع و زارى بسوى خدا در اجتماعاتى چون جمعه و ديگر جماعات و هنگام ظهور آيات.

دومين عبادت، عبادت ذاتى است و بندگى حكيمانه و فرمانبرى ملكوتى كه مهم‌ترين بخش آن شناخت حق و پس از آن شناخت مقربين و پيامبران و اوصياى پاك اوست و معرفت يافتن بر چگونگى بعثت پيامبران و نزول كتب آسمانى و شناخت نفس انسانى، و دريافت اينكه پس از معاد آنكه به راه معرفت و سداد رفته باشد در شمار ملائكه مقدس درآيد و آنكه پيرو هواى نفس بوده و از راه راست منحرف گشته است در زمره حيوانات و شياطين خواهد بود.

و همچنين در سلك اين عبادت است شناخت دو معاد روحانى و جسمانى، و احوال اصناف مردمان در روز قيامت آن‌چنان‌كه در رموز الهى و نبوى و سخنان و مواعظ اوليايش بتفصيل گفته شده است.

و پس از آن پرداختن به اعمال و عباداتى كه بر مبناى اين معارف انجام گيرد و جهت آنها بسوى سه هدف خواهد بود:

اول ترك توجه به هرچه جز حق است. و درين راه ياور زهد حقيقى است و پرهيز از هر خاطرى كه بر سالك روى آرد و او را بسوى غير حق مايل گرداند