محشور در آخرت به اعتبار روح و جسم و نفس و بدن، همان انسان موجود در دنياست، به همين لحاظ در صدد اثبات بدن اخروى برآمده و در صدد ابطال طريقه مشهور از حكماى مشايى و اشراقى كه در انسان جهتى جسمانى قائم به ذات و امرى متقدر و داراى لون و كشش جسمانى قائل نيستند، برآمده و اثبات كرده است كه دار آخرت به عالم روح صرف منحصر نيست، بلكه مرتبه‌اى از عالم آخرت را عالم اجسام و اجساد و سماوات و نفوس و ارواح جسمانى تشكيل مى‌دهند، لذا فرموده است:

«السابع: أنّ القوة الخياليّة جوهر غير قائم بشي‌ء من البدن و أعضائه و لا هي موجودة في جهة من جهات هذا العالم الطبيعي، بل هي مجرّدة الذات عن هذا العالم، و إنّما هي موجودة في عالم متوسط بين العالمين، عالم المفارقات العقلية و عالم الجسمانيات المادية الكائنة الفاسدة. و أثبتنا هذا المطلب في كتبنا بالبراهين العقلية الساطعة و الحجج القاطعة من أراد الاطّلاع عليها فليرجع إليها».

عالم مثال، عالمى است بين عالم مجرد عقلى و عالم مادى حسى محسوس به حواس ظاهر، اين عالم با آن كه داراى تقدر و تجسم است، به واسطه برائت از ماده مظلمه، عالمى است نورانى و از آن جهت به آن برزخ گويند كه حد فاصل بين عالم شهادت صرف و عالم غيب محض است.

هر موجود برزخ بين دو شى‌ء، به حسب وجود، غير اين دو شى‌ء و به اعتبار برزخيت بين دو شى‌ء، داراى دو جهت و به اعتبارى دو صورت و دو رو دارد:

رويى به عالم عقل مثلا و رويى به عالم جسم مادى.

از آن جايى كه عالم مثال، عالم مستقلى است، به وجود تبعى عرضى تحقق ندارد كما اين كه برخى از حكما گمان كرده‌اند كه صور مثالية منفكة عن حقائقها موجود است مثل صور عقلى قائم به عقل.

حق آن است كه حقايق جوهرى به نحو استقلال، داراى سه عالم و متحقق در