تفسير كند براى خود در آتش جايگاه مى‌سازد» [1].

مثالى ساده براى تفسير قرآن به قرآن: خداى تعالى در قصه عذاب قوم لوط در جايى مى‌فرمايد بر ايشان باران بد، بارانيديم‌ [2] و در جاى ديگر اين كلمه را به كلمه‌اى ديگر تبديل كرده مى‌فرمايد برايشان سنگ بارانيديم‌ [3] و از انضمام آيه دوم به آيه اول روشن مى‌شود كه مراد از باران بد سنگ‌هاى آسمانى است. كسى كه با نظر كنجكاوى در احاديث اهل بيت و در رواياتى كه از مفسرين صحابه و تابعين در دست است، رسيدگى نمايد ترديد نمى‌كند كه روش تفسير قرآن به قرآن تنها روش ائمه اهل بيت عليهم السلام مى‌باشد.

ظاهر و باطن قرآن‌

چنان‌كه فهميديم قرآن كريم با بيان لفظى خود مقاصد دينى را روشن مى‌كند و دستوراتى در زمينه اعتقاد وعمل به مردم مى‌دهد ولى مقاصد قرآن تنها به اين مرحله منحصر نيست بلكه در پناه همين الفاظ و در باطن همين مقاصد مرحله‌اى معنوى و مقاصد عميق‌تر و وسيع‌تر قرار دارد كه خواص با دل‌هاى پاك خود مى‌توانند بفهمند.

پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله كه معلم خدايى قرآن است مى‌فرمايد: [4] قرآن ظاهرى انيق (زيبا و خوش آيند) و باطنى عميق دارد و نيز مى‌فرمايد: [5] قرآن بطن دارد و بطنش نيز بطن‌

[1] . تفسير صافى، ص 8 و بحارالانوار، ج 19، ص 28

[2] شعرا، آيه 127

[3] حجر، آيه 74

[4] تفسير صافى، ص 4

[5] سفينة البحار و تفسير صافى، ص 15 و در تفاسير مرسلا از آن‌حضرت منقول است و در كافى و تفسير عياشى ومعانى الاخبار رواياتى در اين معنا نقل شده‌