كتاب خدا (قرآن كريم) مأخذ اساسى هر گونه تفكر اسلامى است. و اوست كه مآخذ ديگر دينى را اعتبار و حجيت مى‌دهد و از همين جهت بايد براى همگان قابل فهم باشد.

گذشته از اين، خود قرآن كريم، خود را نور و روشن كننده همه چيز معرفى مى‌كند و هم در مقام تحدى از مردم درخواست مى‌كند كه در آيات آن تدبر كرده ببينند كه هيچ‌گونه اختلاف و تناقض وجود ندارد و اگر مى‌توانند، كتابى مانند آن بسازند و معارضه‌اش كنند. روشن است كه اگر قرآن براى همگان قابل فهم نبود اين‌گونه خطابات مورد نداشت.

البته نبايد پنداشت كه اين مطلب (كه قرآن به خودى خود براى همه قابل فهم است) با مطلب سابق كه (پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و اهل بيت او در معارف اسلامى كه در حقيقت مضامين قرآن كريم مى‌باشند، مراجع علمى هستند) منافات دارد، زيرا بخشى از معارف اسلامى كه احكام و قوانين شريعت مى‌باشد قرآن كريم تنها كليات آنها را متضمن است و روشن شدن تفاصيل آنها مانند احكام نماز و روزه و داد و ستد و ساير عبادات و معاملات به مراجعه سنت (حديث اهل بيت) متوقف است.

و بخشى ديگر كه معارف اعتقادى و اخلاقى است اگر چه مضامين و تفاصيل آنها قابل فهم عموم مى‌باشد ولى در درك معانى آنها روش اهل بيت را بايد اتخاذ نمود و هر آيه قرآنى را با آيات ديگر قرآنى توضيح داد و تفسير كرد نه به رأى و نظر خود كه از عادات و رسوم معمولى براى ما دلنشين شده و با آن مأنوس گرديده‌ايم. على عليه السلام مى‌فرمايد: «برخى از قرآن با برخى ديگر به سخن در آمده معناى خود را مى‌فهماند و بعضى از آن به بعضى ديگر گواهى مى‌دهد» [1]. و پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد: «بخشى از قرآن بخش ديگر را تصديق مى‌كند» [2]. و نيز مى‌فرمايد: «هركه قرآن را به رأى خود

[1] . نهج البلاغه، خطبه 231، در پاورقى «قرآن در اسلام» نيز هست‌

[2] . الدّر المنثور، ج 2، ص 6