اساس حجت پيوسته روى عدد هفت مى‌چرخد به اين ترتيب كه يك نبى مبعوث مى‌شود كه داراى نبوت (شريعت) و ولايت است و پس از وى هفت وصى داراى وصايت بوده و همگى داراى يك مقام مى‌باشند جز اين‌كه وصى هفتمين داراى نبوت نيز هست و سه مقام دارد: نبوت و وصايت و ولايت. باز، پس از وى هفت وصى كه هفتمين داراى سه مقام مى‌باشد و به همين ترتيب.

مى‌گويند: آدم عليه السلام مبعوث شد با نبوت و ولايت، و هفت وصى داشت كه هفتمين آنان نوح و داراى نبوت و وصايت و ولايت بود و ابراهيم عليه السلام وصى هفتمين نوح و موسى وصى هفتمين و ابراهيم و عيسى وصى هفتمين موسى و محمد صلى الله عليه و آله وصى هفتمين عيسى و محمدبن اسماعيل وصى هفتمين محمد صلى الله عليه و آله به اين ترتيب محمد صلى الله عليه و آله و على و حسين و على بن حسين سجاد و محمد باقر و جعفر صادق و اسماعيل و محمدبن اسماعيل (امام دوم حضرت حسن بن على را امام نمى‌دانند) و پس از محمدبن اسماعيل هفت نفر از اعقاب محمدبن اسماعيل كه نام ايشان پوشيده و مستور است و پس از آن هفت نفر اولى از ملوك فاطميين مصر كه اولشان عبيدالله مهدى بنيان گذار سلطنت فاطميين مصر مى‌باشد.

اسماعيليه معتقدند كه علاوه بر حجت خدا، پيوسته در روى زمين دوازده نفر نقيب كه حواريين و خواص حجت اند وجود دارد ولى بعضى از شعب (دروزيه) باطنيه شش نفر از نقباء را از ائمه مى‌گيرند و شش نفر از ديگران.

در سال 278 هجرى (چند سال قبل از ظهور عبيدالله مهدى در آفريقا) شخصى خوزستانى ناشناسى كه هرگز نام و نشان خود را اظهار نمى‌كرد در حوالى كوفه پيدا شد، شخص نامبرده روزها را روزه مى‌گرفت و شب‌ها را به عبادت مى‌گذرانيد و از دسترنج خود ارتزاق مى‌كرد و مردم را به مذهب اسماعيليه دعوت نمود.

بدين‌وسيله مردم انبوهى را به خود گروانيد ودوازده نفر به نام نقباء از ميان پيروان‌