پذيرفتن دين و پيروى از مقررات شرع و آيين، خالى از كلفت و سلب آزادى نيست و در صورتى‌كه متابعت آن اثرى در بر نداشته باشد هرگز مردم نيز بار آن‌را نخواهند پذيرفت و از آزادى طبيعى دست برنخواهند داشت.

و از اين‌جا روشن مى‌شود كه اهميت تذكر و يادآورى روز رستاخيز، معادل با اهميت اصل دعوت دينى است.

و هم از اين‌جا روشن مى‌شود كه ايمان به روز جزا مهم‌ترين عاملى است كه انسان را به ملازمت تقوا و اجتناب اخلاق ناپسنديده و گناهان بزرگ وادار مى‌كند چنان‌كه فراموش ساختن يا ايمان نداشتن به آن ريشه اصلى هربزه و گناهى است. خداى متعال در كتاب خود مى‌فرمايد:

«إِنَّ الَّذِينَ يَضِلُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَدِيدٌ بِما نَسُوا يَوْمَ الْحِسابِ» [1]

كسانى‌كه از راه خدا بيرون رفته و گمراه مى‌شوند، براى ايشان عذابى است سخت در مقابل اين‌كه روز حساب را فراموش كردند.

چنان‌كه پيداست در آيه كريمه، فراموشى روز حساب منشأ هر گمراهى گرفته شده است.

تأمل در آفرينش انسان و جهان و هم‌چنين در غرض و هدف شرائع آسمانى در پيش بودن چنين روزى (روز رستاخيز) را روشن مى‌سازد.

ما وقتى كه در كارهايى كه در آفرينش تحقق مى‌پذيرد، دقيق مى‌شويم مى‌بينيم كه هيچ كارى (كه به‌طور ضرورت به نوعى از حركت نيز مشتمل است) بدون غايت و هدف ثابت انجام نمى‌يابد و هرگز خودكار به‌طور اصالت و استقلال مقصود و مطلوب نيست بلكه پيوسته مقدمه هدف و غايتى است و به پاس آن مطلوب مى‌باشد حتى در كارهايى كه به نظر سطحى بى‌غرض شمرده مى‌شوند مانند

[1] . ص، آيه 26