شود به كرباسى و مثل آن، و دو دستش رها باشد و تعجيل در تجهيز او را، اگر مشتبه الحال نباشد. و مكروه است حضور جنب حايض، در نزد او.

اسرار: توحيد «اصل الاصول» است، و غايت ايجاد و از مهد تا لحد، بايد كوشش كرد: «لَيْسَ لِلْإِنْسانِ إِلَّا ما سَعى‌». [1] مثنوى‌

تا توانى، مى‌خروش و مى‌خراش‌

تا دم رفتن، دمى غافل مباش‌

[2] و بعد از معرفت، حق عرفان به حق، مظهر اعظم و مجلاى أتمّ [توحيد] است، «نبىّ» و «ولىّ» و «عقل كلّ» و «نفس كلّ». چه، روحانيّت‌شان كليّت دارد و در مقام ولايت كبرى، نور واحدند، بلكه در حقيقت، همان علم توحيد است، چه «خليفه» به صفات مستخلف است، همه اسماء حسناى او و ظهور اعظم اويند، چنانكه در اخبار است: «نحن الاسماء الحسنى»، و اسراج از باب تطابق عالمين صورت و معنى است كه تشعيل مصباح جان، از نور حقيقت مى‌شود، براى او.

بيت‌

الا اى جان و دل را، درد و دارو

تو آن نورى كه لم يمسسه نار

زجاجه بشكن و زيتت، فروريز

به نورِ كوكب درّى در آويز

محافل ظاهر را، چراغ از برون آرند و بزم را روشن كنند و محفل دل، چراغش از اندرون آيد و منوّر بلكه‌ «نُورٌ عَلى‌ نُورٍ» [3] شود، و در اين اسراج، به زبان حال افصح از زبان قال گويد:

دل افسرده دارم، سخت بى‌نور

چراغى زان به غايت روشنى دور

منوّر كن، دلِ افسرده‌ام را

بر افروزان چراغِ مُرده‌ام را

وقت احتضار، هنگام تجلّى حق است، بر موسى نفس ناطقه، و از باب تطابق موت طبيعى و موت اختيارى كه پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله فرمود: «موتوا قبل أن تموتوا» [4]، و از