ناجَيْتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْواكُمْ صَدَقَةً ذلِكَ خَيْرٌ لَكُمْ وَ أَطْهَرُ.

كه آيه 13 همين سوره آنرا نسخ كرد:

أَ أَشْفَقْتُمْ أَنْ تُقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْواكُمْ صَدَقاتٍ فَإِذْ لَمْ تَفْعَلُوا وَ تابَ اللَّهُ عَلَيْكُمْ فَأَقِيمُوا الصَّلاةَ .. در باره هر دو در «نجوى» مشروحا سخن گفتيم.

علّامه خوئى در البيان سى و شش آيه نقل نموده و نسخ همه را جز آيه فوق نفى كرده است.

نسر: وَ لا تَذَرُنَّ وَدًّا وَ لا سُواعاً وَ لا يَغُوثَ وَ يَعُوقَ وَ نَسْراً نوح: 23.

ما قبل و ما بعد اين آيه نقل قول نوح عليه السّلام است على هذا هر پنج صنم مذكور در آيه، بتهاى قوم نوح است.

ولى از «الاصنام» ابن كلبى بدست ميايد كه بتى بنام «نسر» در زمان رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله وجود داشته كه بدستور آنحضرت منهدم شده است، در همان كتاب ص 59. مينويسد: بت نسر در موضعى از مملكت سباء قرار داشت موسوم به بلخع قوم حمير و آنانكه در حوالى آنها بودند نسر را پرستش ميكردند تا آنگاه كه ذو نواس آنها را بدين يهود آورد، از آن پس نيز آن بت مورد پرستش بود تا حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله مبعوث گرديد و بهدم آن فرمان داد، ولى مراد از آيه فوق آن بت نيست.

نَسْف‌: كندن. پراكندن. «نَسَفَ‌ الرّيحُ التّراب: فرّقه و ذرَّه» باد خاك را پراكند. «نَسَفَ‌ البناء نَسْفاً: قلعه من أصله».

لَنُحَرِّقَنَّهُ ثُمَ‌ لَنَنْسِفَنَّهُ‌ فِي الْيَمِ‌ نَسْفاً طه: 97. آنرا ريز ريز كرده سپس بطور كامل در دريا مى‌پراكنيم.

وَ يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْجِبالِ فَقُلْ‌ يَنْسِفُها رَبِّي‌ نَسْفاً طه: 105. وَ إِذَا الْجِبالُ‌ نُسِفَتْ‌ مرسلات: 10. آيات در باره ريز ريز و پراكنده شدن كوهها در قيامت است كه در «جبل» بطور مشروح گفته‌ايم.

نُسْك‌: (بر وزن قفل و عنق) بمعنى عبادت و نَاسِك بمعنى عابد است. قُلْ إِنَّ صَلاتِي وَ نُسُكِي‌ وَ مَحْيايَ وَ مَماتِي لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ‌ انعام: 162. بگو: