ديدند پشيمانى را پنهان داشتند.

فَعَقَرُوها فَأَصْبَحُوا نادِمِينَ‌ شعراء:

157. ناقه را پى كردند سپس پشيمان شدند.

در قضيه قتل فرزند آدم برادر خويش را آمده‌ أَ عَجَزْتُ أَنْ أَكُونَ مِثْلَ هذَا الْغُرابِ فَأُوارِيَ سَوْأَةَ أَخِي فَأَصْبَحَ مِنَ‌ النَّادِمِينَ‌ مائده: 31. ميشود گفت ندامتش از عدم دفن برادر بود و ميشود گفت بر اصل قتل بود آيا در صورت دوّم آن توبه است؟

در باره ناقه صالح آمده‌ فَعَقَرُوها فَأَصْبَحُوا نادِمِينَ‌ شعراء: 157.

گفته‌اند ندامت بعد از ظهور علامت عذاب بود و گر نه پس از عقر ناقه، صالح عليه السّلام را مسخره كرده‌اند چنانكه فرموده: فَعَقَرُوا النَّاقَةَ وَ عَتَوْا عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ وَ قالُوا يا صالِحُ ائْتِنا بِما تَعِدُنا إِنْ كُنْتَ مِنَ الْمُرْسَلِينَ‌ اعراف: 77.

نِدَاء: راغب گويد: نداء بلند شدن صدا و ظهور آنست و گاهى فقط بصدا اطلاق ميشود طبرسى فرموده:

«نَدَى‌ الصَّوْتُ» يعنى صدا بسيار رفت «نَادَاهُ‌ نِدَاءً» يعنى او را با بلندترين صدايش خواند. در صحاح و اقرب آمده «نَادَاهُ‌: صاح به» يعنى باو صيحه زد.

از اينها روشن ميشود كه نداء خواندن بصداى بلند است در قاموس و صحاح گفته: «النِّدَاءُ: الصوت» در مصباح و اقرب آمده: «النِّدَاءُ:

الدّعاء» و در اقرب افزوده: «الصوت المجرّد» بنا بر اين قيد بلند بودن در آن معتبر نيست ولى تدبّر در آيات قرآن نشان ميدهد كه رفع الصوت در آن معتبر است و مطلق صدا نيست.

مثلا در آيات‌ وَ نادَوْا أَصْحابَ الْجَنَّةِ أَنْ سَلامٌ عَلَيْكُمْ‌ اعراف: 46.

وَ نادَوْا يا مالِكُ لِيَقْضِ عَلَيْنا رَبُّكَ قالَ إِنَّكُمْ ماكِثُونَ‌ زخرف: 77. إِذا نُودِيَ‌ لِلصَّلاةِ مِنْ يَوْمِ الْجُمُعَةِ فَاسْعَوْا إِلى‌ ذِكْرِ اللَّهِ‌ جمعه: 9. رفع الصوت ملحوظ است گر چه در بعضى از آيات ميشود بمعنى مطلق دعا و خواندن باشد.

إِذْ نادى‌ رَبَّهُ‌ نِداءً خَفِيًّا مريم: