3. آيه در باره زكريّا عليه السّلام است كه از خدا براى خود فرزندى خواست.

اگر مراد از نداء صداى بلند باشد «خَفِيًّا» بمعنى مخفى بودن از مردم است يعنى در خفاء و خلوت خدا را ندا كرد در علّت ندا گفته‌اند كه زكريّا عليه السّلام در اثر احوال بد فرض كرده كه از خدا دور شده لذا خدا را ندا كرده است طبرسى آنرا دعا در نفس خويش گفته است الميزان احتمال اوّل را تأييد كرده و آيه‌ فَخَرَجَ عَلى‌ قَوْمِهِ مِنَ الْمِحْرابِ‌ كه در آيات بعدى آمده مؤيّد آن شمرده است.

وَ يا قَوْمِ إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ يَوْمَ‌ التَّنادِ غافر: 32. «تَنَادِ» در اصل تنادى است و كسره دال علامت حذف ياء است در باره اينكه چرا روز قيامت روز تنادى است گفته‌اند: كه اهل عذاب يكديگر را با ويل و هلاكت ندا ميكنند و گفته‌اند اهل بهشت و جهنّم يكديگر را ندا كنند چنانكه در سوره اعراف آمده شايد مراد از آن‌ وَ إِذْ يَتَحاجُّونَ فِي النَّارِ ... و ما بعدش باشد كه در آيات 47- 48. اين سوره آمده است. در مفردات گفته: اصل نداء از ندى بمعنى رطوبت است و صوت را از آن نداء گفته‌اند كه هر كس رطوبت دهانش بيشتر باشد كلامش نيكوتر است.

ندو: جمع شدن. «نَدَا القوم‌ نَدْواً:

اجتمعوا». نَادِى اسم فاعل است و نيز بمعنى مجلس و محلّ اجتماع باشد وَ تَأْتُونَ فِي‌ نادِيكُمُ‌ الْمُنْكَرَ عنكبوت:

29. آن سخن لوط عليه السّلام است بقومش يعنى كار زشت (لواط) را در محلّ اجتماع مردم و پيش چشم عموم مرتكب ميشويد. گفته‌اند: تا اجتماع هست نادى خوانده ميشود.

فَلْيَدْعُ‌ نادِيَهُ‌. سَنَدْعُ الزَّبانِيَةَ علق:

17 و 18. در مجمع فرموده: نادى مجلس اهل نادى است و در اثر كثرت استعمال هر مجلس را نادى گفته‌اند.

ظاهرا مراد از نادى در آيه اهل مجلس است يعنى: آنشخص اهل مجلس و ياران خويش را بيارى بخواند ما هم زبانيه و مأموران آتش را