النَّبِيُّ وَ الَّذِينَ آمَنُوا آل عمران: 68.

نزديكترين مردم بابراهيم آنانند كه از وى پيروى كردند و اين پيامبر و پيروان اوست.

النَّبِيُ‌ أَوْلى‌ بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ أَزْواجُهُ أُمَّهاتُهُمْ‌ احزاب: 6. بحكم اين آيه پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله نسبت بمؤمنان از نفس خودشان نزديكتر و سزاوارتر است و زنان او مادران مؤمنين‌اند، محترم‌اند و نكاحشان بعد از پيامبر بر مؤمنان حرام ميباشد. پس مقام پيغمبر و اهميّت وجود پيغمبر بر مسلمان از نفس خويش بالاتر است و اگر در كارى از كارها اعمّ خير يا شرّ امر دائر باشد ميان پيغمبر و نفس مؤمن، پيغمبر ارجح و بالاتر است. آيه مطلق است و اولويّت آنحضرت را از هر جهت ميرساند.

وَ أُولُوا الْأَرْحامِ بَعْضُهُمْ‌ أَوْلى‌ بِبَعْضٍ فِي كِتابِ اللَّهِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُهاجِرِينَ‌ احزاب: 6. گويند با اين آيه ارث بردن غير اولى الارحام كه در اوائل هجرت بود نسخ شده است يعنى اقربا بعضى ببعضى در ارث بردن از مؤمنان و مهاجران سزاوارتراند.

وَلَايَة: (بفتح اول) هُنالِكَ‌ الْوَلايَةُ لِلَّهِ الْحَقِّ هُوَ خَيْرٌ ثَواباً وَ خَيْرٌ عُقْباً كهف:

44. ولاية را در آيه با كسر و فتح واو خوانده‌اند، راغب گويد: ولايت بكسر واو بمعنى نصرت و بفتح واو بمعنى تولّى امر است و بقولى هر دو يكى و حقيقتش تولّى امر است قاموس نيز در اوّل هر دو را يكى گرفته است در صحاح از ابن سكّيت نقل كرده ولايت بكسر واو بمعنى تسلّط و بفتح و كسر واو بمعنى نصرت و يارى است.

نگارنده گويد: ظاهر آنست كه هر دو بمعنى قرابت است چنانكه در اقرب الموارد گفته و مطابق با معناى اوّلى است و مراد از آن در آيه تسلّط و تدبير است. آيه بعد از آياتى آمده كه راجع بمباحثه، يك مشرك و مؤمن است كه بالاخره اميد مشرك مبدّل بيأس شده و محصوليكه در مقابل خدا بآن دل بسته بود از بين ميرود و تسلّط