شمشير كشيد و خواست رسول خدا (ص) را بزند خداوند او را منع كرد حكايتش را محدثان، مفسّران و اهل تاريخ نقل كرده‌اند، ابن هشام در جزء 3 سيره خود در غزوه ذات الرقاع آنرا آورده است. خدا لفظ جمع را در آيه بر مفرد اطلاق فرموده بجهت تعظيم نعمتش بر مسلمانان در سلامت و زنده ماندن پيامبرشان صلّى اللّه عليه و آله از شرّ دشمن.

و در آيه مباهله لفظ ابناء و نساء و انفس با آنكه حقيقت در عموم‌اند بر حسنين و فاطمه و على عليهم السّلام اطلاق گرديده چنانكه همه گفته‌اند و اين اطلاق براى تعظيم آنهاست.

شرف الدين رحمه اللّه پس از نقل آيات، قول طبرسى و زمخشرى را كه در بالا نقل كرديم نقل فرموده و در پايان وجه ديگرى گفته كه خلاصه‌اش اين است: اگر آيه بلفظ مفرد ميآمد ديگر مجالى نمى‌ماند كه دشمنان على و بنى هاشم و منافقان و اهل حسد فكر مردم را آشفته كنند و بدين جهت خطرى بر اسلام متوجّه ميشد يعنى يا آيه را از قرآن مجيد حذف ميكردند و يا رسول خدا را در اين باره متّهم مى‌نمودند كه نعوذ باللّه با خواهش نفس خود سخن گفته و آن لطمه‌اى بر اصل دين ميشد (از نگارنده).

ولى آيه بلفظ جمع آمده با آنكه مفرد مراد بود سپس نصوص پى در پى آمدند و ولايت آنحضرت آفتابى گرديد.

مولى‌: سرپرست. مالك عبد.

صديق. غلام. فَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ‌ مَوْلاكُمْ‌ نِعْمَ‌ الْمَوْلى‌ وَ نِعْمَ النَّصِيرُ انفال: 40.

بدانيد خدا تدبير كننده امور شماست بهتر مدير و بهتر يار است. أَحَدُهُما أَبْكَمُ لا يَقْدِرُ عَلى‌ شَيْ‌ءٍ وَ هُوَ كَلٌّ عَلى‌ مَوْلاهُ‌ نحل: 76. يكى از آندو لال مادر زاد است، بچيزى قادر نيست و بر آقاى خود بار و سنگينى است.

يَوْمَ لا يُغْنِي‌ مَوْلًى‌ عَنْ‌ مَوْلًى‌ شَيْئاً دخان: 41. روزيكه دوستى از دوستى چيزى را كفايت نميكند.