وحش‌: وَ إِذَا الْوُحُوشُ‌ حُشِرَتْ‌ تكوير: 5. وحشى در مقابل اهلى است.

در مفردات ميگويد: وحش خلاف انس است، حيواناتيكه با انسان انس ندارند وحش خوانده ميشوند جمع آن وحوش است. اين آيه و آيه‌ وَ ما مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ وَ لا طائِرٍ يَطِيرُ بِجَناحَيْهِ إِلَّا أُمَمٌ أَمْثالُكُمْ ما فَرَّطْنا فِي الْكِتابِ مِنْ شَيْ‌ءٍ ثُمَّ إِلى‌ رَبِّهِمْ يُحْشَرُونَ‌ انعام: 38. اشاره بحشر حيوانات بلكه همه جنبندگان دارند. و اللّه العالم.

طالبان تفصيل به الميزان ذيل آيه اخير و بحار الانوار مبحث معاد رجوع كنند. اين لفظ بيشتر از يكبار در قرآن مجيد نيامده است.

وحى‌: وحى در اصل بمعنى اشاره سريع است و باعتبار سرعت گفته‌اند:

«امر وحى» يعنى كار سريع (راغب) فيومى در مصباح گفته وحى بمعنى اشاره و رسالت و كتابت است و هر آنچه بديگرى القا كنى تا بفهمد وحى است ...

راغب كتابت و رمز و غيره را از اسباب اشاره شمرده و معناى اصلى را اشاره ميداند. ناگفته نماند «وحى يحى» و «اوحى يوحى» هر دو بيك معنى است چنانكه در مصباح گفته است.

طبرسى فرموده: ايحاء القاء معنى است بطور مخفى و نيز بمعنى الهام و اشاره است.

ناگفته نماند: جامع تمام معانى تفهيم خفى است و اگر وحى و ايحاء را تفهيم خفى و كلام خفى معنى كنيم جامع تمام معانى خواهد بود.

آنچه از معانى اين لفظ نقل شد بسيارى از آنها در قرآن كريم يافته است مثل‌ وَ أَوْحى‌ رَبُّكَ إِلَى النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذِي مِنَ الْجِبالِ بُيُوتاً نحل: 68.

مراد از وحى تفهيم ذاتى است كه خداوند در ذات زنبور عسل گذاشته و طريق عسل سازى را بوى آموخته است و لفظ «أوحى» دلالت دارد كه كار عسل گيرى اين حشره تصادفى نيست بلكه با تفهيم و تعليم خدائى است.