پشت بمكّه نماز خواند. نظير آنرا از زراره از حضرت صادق عليه السّلام نيز نقل كرده است.

الميزان گويد: اين آيه توسعه قبله است از حيث جهت نه مكان. المنار گفته: بقول بعضى اين آيه پيش از دستور بقبله معيّن نازل شده است ...

بنظر نگارنده: اگر ثابت شود كه آيه راجع بنماز استحبابى است هيچ و گر نه: ظاهرا مقدّمه تحويل قبله است و خداوند خواسته با اين آيه زمينه تحويل قبله را فراهم آورد كه اگر روزى قبله از بيت المقدس به كعبه برگردانده شد نبايد وحشت كرد و غير ممكن دانست زيرا همه جهات مال خدا است و بهر كجا رو كنيد با خدا روبرو هستيد.

و يا منظور نماز خواندن نيست بلكه اشاره باحاطه خداست نسبت بهر جا و هر مكان.

2- وَ لِكُلٍ‌ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّيها فَاسْتَبِقُوا الْخَيْراتِ ... بقره: 148. «وِجْهَةٌ» بكسر واو آنست كه انسان بآن رو ميكند مثل قبله. يعنى براى هر قوم قبله‌اى است كه بآن رو ميكند (و بحسب اقتضاء وقت بر آنها تشريع و تعيين شد و حكم تكوينى نيست كه قابل تبديل نباشد) در كارهاى خوب پيشروى كنيد كه آن مهمّ است.

3- فَبَرَّأَهُ اللَّهُ مِمَّا قالُوا وَ كانَ عِنْدَ اللَّهِ‌ وَجِيهاً احزاب: 69. وجيه بمعنى ذو جاه و محترم است يعنى: خدا موسى را از اذيتيكه ميكردند و نسبتيكه ميدادند مبرّى نمود و او پيش خدا محترم و عزيز بود.

وحد: راغب گويد: وحدة بمعنى انفراد است، واحد در اصل چيزى است كه مطلقا جزئى ندارد، سپس آن در هر موجود بكار ميرود.

وَ إِذْ قُلْتُمْ يا مُوسى‌ لَنْ نَصْبِرَ عَلى‌ طَعامٍ‌ واحِدٍ بقره: 61. آنگاه كه گفتيد:

اى موسى هرگز بيك نوع طعام (منّ و سلوى) صبر نخواهيم كرد.

كانَ النَّاسُ أُمَّةً واحِدَةً بقره:

213. مردم همه يك امّت بودند.

در آياتيكه «واحد» وصف خدا