مطلق بكتاب ديگرى حواله داده كه اطلاعى از آن نداريم. در سيره ابن هشام كه در اواخر قرن دوم هجرى نوشته شده اين عبارات هست: «هَلَكَ‌ عبد الله ابو رسول الله صلّى اللّه عليه و آله»- «هَلَكَ‌ ابو طالب- هَلَكَتْ‌ خديجة بنت خويلد» از اين معلوم ميشود كه هلاك در آن عصر بمعنى مرگ عادى بوده است.

تباهى و از بين رفتن‌

در آياتى نظير لِيُفْسِدَ فِيها وَ يُهْلِكَ‌ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ ... بقره: 205.

رِيحٍ فِيها صِرٌّ أَصابَتْ حَرْثَ قَوْمٍ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ‌ فَأَهْلَكَتْهُ‌ آل عمران:

117. مراد تباه شدن و از بين رفتن است كه از مصاديق هلاك ميباشد.

هلاك بوسيله عقوبت‌

بيشتر موارد استعمال آن در قرآن عزيز همان هلاكت بوسيله عذاب است مثل‌ وَ أَنَّهُ‌ أَهْلَكَ‌ عاداً الْأُولى‌ نجم: 50. وَ كَمْ‌ أَهْلَكْنا مِنَ الْقُرُونِ مِنْ بَعْدِ نُوحٍ‌ اسراء: 17.

ناگفته نماند فعل هلك در قرآن مجيد همواره لازم بكار رفته و متعدى آن از باب افعال استعمال شده است ولى در صحاح و اقرب الموارد است كه بنو تميم هلك را متعدى (نيز) بكار ميبرند. و نيز ناگفته نماند: كلمه هلاكت در كلام عرب بكار نرفته ظاهرا آن فقط در افواه معمول شده و مأخذ صحيحى ندارد.

هلل‌: إِنَّما حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَ الدَّمَ وَ لَحْمَ الْخِنْزِيرِ وَ ما أُهِلَ‌ بِهِ لِغَيْرِ- اللَّهِ‌ بقره: 173. اهلال بمعنى بلند كردن صدا است. در مصباح المنير گويد: «أَهَلَ‌ المولود» بچّه وقت ولادت فرياد كرد. «أَهَلَ‌ المحرم» شخص محرم صدايش را به تلبيه احرام بلند كرد. و هر كه آوازش را بلند كند گويند «اهلّ اهلالا». در مجمع گفته:

هلال مشتق است از «اسْتَهَلَ‌ الصّبى» يعنى بچه در وقت ولادت گريه يا فرياد كرد، ماه را از آن هلال ناميده‌اند كه بديده شدن آن مردم صدا بلند كرده بيكديگر نشان ميدهند. و نيز فرموده:

اهلال بلند كردن صدا است به بسم الله‌