در قرآن مجيد ذكر شده و از مقابله با جنّ در مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ‌ ناس:

6. بدست ميايد كه بر جنّ اطلاق نميشود.

نوش‌: وَ قالُوا آمَنَّا بِهِ وَ أَنَّى لَهُمُ‌ التَّناوُشُ‌ مِنْ مَكانٍ بَعِيدٍ سباء:

52. نوش بمعنى تناول و اخذ است «ناش الشّى‌ء نوشا: تناوله» تناوش نيز بمعنى تناول است آيه در باره آن است كه چون مردم بعذاب خدا گرفتار شدند و مردند و فرصت ايمان از دستشان رفت ديگر ايمان آوردن بحالشان سودى نخواهد داشت و آخرت از دنيا بسيار دور است يعنى:

و گويند بقرآن ايمان آورديم، چطور ميتوانند آنرا از مكانى دور اخذ كنند و ايمان بياورند در نهج البلاغه خطبه 219 فرموده:

«وَ تُنَاوِشُوهُمْ‌ مِنْ مَكانٍ بَعِيدٍ».

اين كلمه تنها يكبار در كلام اللّه آمده است.

نوص: كَمْ أَهْلَكْنا مِنْ قَبْلِهِمْ مِنْ قَرْنٍ فَنادَوْا وَ لاتَ حِينَ‌ مَناصٍ‌ ص:

3. نوص بمعنى التجاء و پناه بردن است «نَاصَ‌ الى كذا: التجأ» مناص اسم مكان و بمعنى پناهگاه و نيز مصدر ميمى است نوص را بمعنى تأخر و فرار نيز گفته‌اند و آن در آيه مصدر است و اسم «لات» محذوف ميباشد و تقدير آن «لات الحين حين‌ مَنَاصٍ‌» است يعنى: چه بسا مردمانى را كه پيش از آنها هلاك كرديم و وقت نزول بلا استغاثه يا واويلا كردند ولى آنوقت وقت فرار نيست. يا آنوقت وقت پناه بردن بجائى يا وقت تأخّر عذاب نيست. اين لفظ بيشتر از يكبار در قرآن مجيد نيامده است.

ناقة: شتر ماده. هذِهِ‌ ناقَةُ اللَّهِ لَكُمْ آيَةً فَذَرُوها تَأْكُلْ فِي أَرْضِ اللَّهِ‌ اعراف: 73. اين ناقه خدا است براى شما نشانه قدرت خدا است او را بگذاريد در زمين خدا بچرد. اين لفظ هفت بار در كلام اللّه مجيد آمده و همه در باره ناقه صالح عليه السّلام است.

در باره آن ناقه آمده‌ قالَ هذِهِ‌ ناقَةٌ لَها شِرْبٌ وَ لَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَعْلُومٍ‌ شعراء: 155. يعنى صالح فرمود: