و دانستن آنها بدانيم كه غير آنها صغيره‌اند بشرط آنكه در صغيره اصرار نداشته باشيم.

اگر گويند: قرآن مجيد مقدارى از گناهان را در اثناء آيات و سور ياد كرده و آنوقت در بعض آيات ديگر فرموده: إِنْ تَجْتَنِبُوا كَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ‌- ... الَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ‌ كَبائِرَ الْإِثْمِ‌ از كجا بدانيم كه كبيره و صغيره كدام است؟

گوئيم: لا اقلّ بايد قبول كرد كه مسلمانان پس از شنيدن لفظ كبائر مأمور بودند از صاحب شرع بپرسند و بدانند كبائر كدام‌اند.

در روايات براى تعيين كبائر دو طريق داريم يكى عنوان كلّى و مشخّص ديگرى تعداد فرد فرد كبائر.

اول- عنوان كلى همان است كه فرموده‌اند: كبيره آنست كه خدا بمرتكب آن وعده آتش داده است.

در كافى باب الكبائر از امام صادق عليه السّلام نقل كرده «

قَالَ: الْكَبَائِرُ الَّتِي أَوْجَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهَا النَّارَ».

در وسائل باب وجوب اجتناب الكبائر از ثواب الاعمال از ابى الحسن عليه السّلام نقل شده:

«مَنِ اجْتَنَبَ‌ الْكَبَائِرَ مَا أَوْعَدَ اللَّهُ عَلَيْهِ النَّارَ إِنْ كَانَ مُؤْمِناً كَفَّرَ اللَّهُ عَنْهُ سَيِّئَاتِهِ».

و از عقاب الاعمال از امام باقر عليه السّلام نقل شده «

قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ عَلَيْهِ السَّلَامُ عَنِ‌ الْكَبَائِرِ فَقَالَ:

كُلُّ مَا أَوْعَدَ اللَّهُ عَلَيْهِ النَّارَ».

اين كلام كاملا روشن است زيرا تا گناه كبيره نباشد خدا ظاهرا راجع بآن با آتش تهديد نمى‌كند. چند گناه در قرآن يافته است كه نسبت بآنها وعده آتش داده شده است:

1- قتل نفس. وَ مَنْ يَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فِيها نساء: 93.

2- خوردن مال يتيم. إِنَّ الَّذِينَ يَأْكُلُونَ أَمْوالَ الْيَتامى‌ ظُلْماً إِنَّما يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ ناراً ... نساء: 10.

3- اكل ربا. فَمَنْ جاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهى‌ فَلَهُ ما سَلَفَ وَ أَمْرُهُ إِلَى اللَّهِ وَ مَنْ عادَ فَأُولئِكَ أَصْحابُ‌