است و اين لفظ بيشتر از سه بار در قرآن مجيد نيامده است.

مزق‌: مزق و تمزيق بمعنى پاره كردن و متلاشى كردن است. فَجَعَلْناهُمْ أَحادِيثَ وَ مَزَّقْناهُمْ‌ كُلَّ مُمَزَّقٍ‌ سباء:

19. يعنى جريان قوم سباء را خبرهاى تازه گردانديم كه زبانزد مردم شدند و آنها را بطور كامل پراكنده و ديار بديار كرديم. بنا بر آنكه‌ «مُمَزَّقٍ» مصدر باشد نه اسم مكان.

هَلْ نَدُلُّكُمْ عَلى‌ رَجُلٍ يُنَبِّئُكُمْ إِذا مُزِّقْتُمْ‌ كُلَ‌ مُمَزَّقٍ‌ إِنَّكُمْ لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ سباء: 7. آيه قول منكرين معاد است كه بيكديگر ميگفتند: آيا دلالت نكنيم شما را بمرديكه ميگويد:

آنگاه كه بطور كامل متلاشى و پراكنده شديد حتما شما در خلقت تازه‌اى بوجود خواهيد آمد؟.

ممكن است‌ «مُمَزَّقٍ» را در هر دو آيه اسم مكان گرفت يعنى در هر محلّ متلاشى شدن.

مزن‌: (بر وزن قفل) ابر. راغب ابر روشن گفته و در قاموس ابر يا ابر سفيد يا ابر آبدار آمده است و بيك قطعه از آن مزنة گويند أَ أَنْتُمْ أَنْزَلْتُمُوهُ مِنَ‌ الْمُزْنِ‌ أَمْ نَحْنُ الْمُنْزِلُونَ‌ واقعة:

69. آيا شما آبرا از ابر نازل كرده‌ايد يا ما؟ در نهج البلاغه خطبه 109. هست‌

«أَلَا هَتَنَتْ عَلَيْهِ‌ مُزْنَةٌ بَلَاءً».

مگر ريخت بر او ابر بلا را.

مسح‌: دست ماليدن. ازاله اثر شى‌ء. وَ امْسَحُوا بِرُؤُسِكُمْ وَ أَرْجُلَكُمْ إِلَى الْكَعْبَيْنِ‌ مائده: 6. بسرهايتان و پاهايتان تا مفصل مسح كنيد دست بماليد رجوع شود به «رفق- مرفق».

فَتَيَمَّمُوا صَعِيداً طَيِّباً فَامْسَحُوا. بِوُجُوهِكُمْ وَ أَيْدِيكُمْ مِنْهُ‌ مائده: 6.

فَطَفِقَ‌ مَسْحاً بِالسُّوقِ وَ الْأَعْناقِ‌ ص:

33. شروع كرد و بساقها و گردنهاى اسبان دست ميكشيد.

مسيح‌: عليه السّلام. اين لفظ لقب حضرت عيسى بن مريم است كه يازده بار در قرآن مجيد بكار رفته و درباره آن در «عيسى» سخن گفته‌ايم بآنجا رجوع شود.

مسخ‌: وَ لَوْ نَشاءُ لَمَسَخْناهُمْ‌ عَلى‌