در كلام اللّه بكار رفته دو بار در وصف خدا و دو بار در وصف قرآن‌

مجوس‌: اين لفظ فقط يكبار در قرآن آمده و مراد از آن ايرانيان قديم است‌ إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ الَّذِينَ هادُوا وَ الصَّابِئِينَ وَ النَّصارى‌ وَ الْمَجُوسَ‌ وَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا إِنَّ اللَّهَ يَفْصِلُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ حج: 17.

«وَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا» كه در مقابل چهار مذهب آمده نشان ميدهد كه مذهب مجوس در اصل مذهب شرك نبوده و در رديف اديان توحيدى است و اخذ جزيه از آنها دليل بارز اين مطلب است در وسائل كتاب جهاد باب 49. در اينكه جزيه فقط از اهل كتاب گرفته ميشود و آنها يهود و نصارى و مجوس‌اند، 9. روايت در اين زمينه نقل شده از جمله از امام سجاد عليه السّلام كه فرمود:

«إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ قَالَ: سُنُّوا بِهِمْ سُنَّةَ أَهْلِ الْكِتَابِ يَعْنِي‌ الْمَجُوسَ‌».

با مجوس بطريق اهل كتاب رفتار كنيد.

در الميزان ذيل آيه شريفه آمده:

معروف آنست كه مجوس پيروان زرتشت‌اند و كتاب مقدّس آنها «أوستا» است ولى تاريخ حيات و زمان ظهور وى خيلى مبهم است، در غلبه اسكندر بايران كتاب اوستا از بين رفت سپس در زمان ساسانيان آنرا از نو نوشتند لذا بحقيقت مذهبشان رسيدن مشكل شد، مسلّم اين است كه بتدبير عالم دو مبدء قائلند: مبدء خير و مبدء شرّ (يزدان و اهريمن- يا نور و ظلمت) ... عناصر بسيط مخصوصا آتش را تقديس ميكنند در ايران، چين و هند آتشكده‌هائى داشتند و همه را به «آهورامزدا» ميرسانند كه موجد كلّ است.

در كتاب عدل الهى مينويسد:

دو گانه پرستى در ايران قديم و اعتقاد ايرانيان به «اهورامزدا» و «اهريمن» كه بعدها با تعبير يزدان و اهريمن بيان شده است ... بروشنى معلوم نيست كه آيا آئين زرتشت در اصل آئين توحيدى بوده است يا آئين دوگانگى؟

اوستاى موجود، اين ابهام را رفع نميكند، زيرا قسمت‌هاى مختلف‌