معتبر است و سگ يكى از ماندگان و خواب رفتگان در آنمدت بوده است.

آيه زير مطلب را هر چه بيشتر روشن ميكند سَيَقُولُونَ ثَلاثَةٌ رابِعُهُمْ كَلْبُهُمْ. وَ يَقُولُونَ خَمْسَةٌ سادِسُهُمْ كَلْبُهُمْ رَجْماً بِالْغَيْبِ وَ يَقُولُونَ سَبْعَةٌ وَ ثامِنُهُمْ كَلْبُهُمْ‌: 21. اين آيه تقريبا صريح است كه سگ نيز در آنمدت مانند آنها بخواب رفته و مانده بود و اگر چند روزى دم غار بوده و از بين رفته بود ديگر لزومى نداشت كه مصرّانه در رديف آنها قرار گيرد.

6- وَ كَذلِكَ بَعَثْناهُمْ لِيَتَسائَلُوا بَيْنَهُمْ قالَ قائِلٌ مِنْهُمْ كَمْ لَبِثْتُمْ قالُوا لَبِثْنا يَوْماً أَوْ بَعْضَ يَوْمٍ قالُوا رَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِما لَبِثْتُمْ فَابْعَثُوا أَحَدَكُمْ بِوَرِقِكُمْ هذِهِ إِلَى الْمَدِينَةِ فَلْيَنْظُرْ أَيُّها أَزْكى‌ طَعاماً فَلْيَأْتِكُمْ بِرِزْقٍ مِنْهُ وَ لْيَتَلَطَّفْ وَ لا يُشْعِرَنَّ بِكُمْ أَحَداً. إِنَّهُمْ إِنْ يَظْهَرُوا عَلَيْكُمْ يَرْجُمُوكُمْ أَوْ يُعِيدُوكُمْ فِي مِلَّتِهِمْ وَ لَنْ تُفْلِحُوا إِذاً أَبَداً: 19- 20.

از اين دو آيه بدست ميايد: اولا: علت بيدار كردن آنها يكى اين بود كه بدانند مدت خوابشان چقدر بوده؟ در بند «2» راجع بآن صحبت شد.

ثانيا: بنظر ميايد مقدارى پس از طلوع آفتاب بغار رسيده و وقت عصر بيدار شده‌اند لذا فكر كرده‌اند اگر يكشب گذشته باشد پس يكروز خفته‌اند و اگر يك شب نگذشته پس مقدارى از روز را كه فاصله قبل از ظهر و عصر باشد در خواب بوده‌اند.

ثالثا: طول مدت خواب را ابتدا اصلا ندانسته‌اند زيرا زمان در خواب محسوس نيست و فكر كرده‌اند كه شهر همان، پادشاه همان، و مردم همانند لذا بفرستاده كه براى طعام ميرفت گفته‌اند: خودش را ناشناس كند و مكان و جريان آنها را بكسى روشن نكند كه در آنصورت يا سنگسارشان ميكنند و يا به بت‌پرستى ميكشانند. غافل از اينكه:

آن سبو بشكست و آن پيمانه ريخت.

7- وَ كَذلِكَ أَعْثَرْنا عَلَيْهِمْ لِيَعْلَمُوا