ميكنند ما نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونا إِلَى اللَّهِ ... زمر: 3. آيه در باره هلاكت مشرك قبل از اسلام است كه خدايان ياريشان نكردند يعنى: چرا خدايان و آنها كه وسيله تقرب بخدا ميدانستند ياريشان نكردند بلكه از آنها ناپديد و گم شدند.

2- الَّذِينَ قالُوا إِنَّ اللَّهَ عَهِدَ إِلَيْنا أَلَّا نُؤْمِنَ لِرَسُولٍ حَتَّى يَأْتِيَنا بِقُرْبانٍ‌ تَأْكُلُهُ النَّارُ قُلْ قَدْ جاءَكُمْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِي بِالْبَيِّناتِ وَ بِالَّذِي قُلْتُمْ فَلِمَ قَتَلْتُمُوهُمْ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ‌ آل عمران:

183. اين قول يهود است كه ميگفتند:

خدا بما عهد كرده ايمان نياوريم مگر بپيامبريكه قربانيى بياورد كه آنرا آتش بخورد ... در جواب فرموده:

پيامبران پيشين هم معجزات آوردند و هم آنچه را كه گفتيد پس چرا آنها را كشتيد؟! آيا منظورشان از قربان ذبيحه است؟ آتش قربانى را بخورد يعنى چه؟ پيامبران گذشته چه قربانى آوردند كه آتش آنرا خورد؟

در مجمع از ابن عباس نقل شده علامت قبول قربانى بنى اسرائيل آن بود كه آتشى از آسمان نازل شده آنرا مى‌سوزاند و آن دليل خلوص نيّت قربانى دهنده بود.

در المنار گويد: مفسران گفته‌اند:

مراد يهود كاريست كه در ميان آنها شايع بود و آن اينكه قربانى را ذبح كرده و يا از غير ذبيحه در محلّى ميگذاشتند، آتشى سفيد از آسمان ميامد آنرا ميگرفت يا ميسوزاند ابن جرير از ابن عباس نقل كرده: مردى از يهود هر گاه صدقه‌اى ميكرد علامت قبول آن بود كه آتشى از آسمان ميامد و آن صدقه را ميسوزاند.

آنگاه المنار مقدارى از احكام قربانى يهود را از سفر لاويان نقل كرده كه يهود قسمتى از قربانيهاى خود را بنام قربان سوختنى ميسوزاندند (سفر لاويان فصل اول) سپس گفته:

اظهر آنست كه معنى‌ «حَتَّى يَأْتِيَنا بِقُرْبانٍ‌ تَأْكُلُهُ النَّارُ» آنست كه بر ما