2- قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي‌ الْقُرْبى‌ شورى: 23. ظاهرا الف و لام در «القربى» عوض از مضاف اليه است و تقدير آن «قرباى» ميباشد يعنى از شما براى تبليغ رسالت مزدى نميخواهم مگر دوستى خويشان و اهل قرابتم را، استثنا ظاهرا متصل و «أَجْراً» نكره در سياق نفى مفيد عموم است يعنى هيچ مزدى جز اين مزد نميخواهم «قربى» در اينصورت يا مصدر بمعنى فاعل است بمعنى قريب و يا در آن چنانكه كشّاف گفته اهل مقدر است يعنى «اهل قرباى».

در آيه ديگر آمده‌ قُلْ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَنْ شاءَ أَنْ يَتَّخِذَ إِلى‌ رَبِّهِ سَبِيلًا فرقان: 57. در اين آيه هم اتخاذ سبيل بسوى خدا اجر شمرده شده، چون در اين آيه نيز «مِنْ أَجْرٍ» نكره در سياق نفى و مفيد عموم است لذا بايد مودّت قربى و اتخاذ سبيل هر دو يكى باشند و گرنه معنى دو آيه قابل جمع نخواهد بود از اينجا پى ميبريم كه مودّت قربى بمعنى دوست داشتن و پيروى از آنها است و مودّت بدين معنى همان اخذ سبيل بطاعت خداست، پس پيروى از ذى القربى كه اهل بيت عليهم السلام باشند رفتن راه خداست و چون اين پيروى در واقع بنفع پيروان آنهاست لذا در آيه ديگر آمده: قُلْ ما سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ‌ سباء: 47. بگو آنچه از اجر خواستم بر له شماست مزد من فقط بر عهده خداست يعنى پيروى ذى القربى كه عبارت اخراى اتخاذ سبيل بسوى خداست بسود شماست.

اينكه در باره آيه اول با استناد بدو آيه بعدى گفته شد از هر حيث درست و مطابق روايات نيز هست، در اين باره وجوه و اقوال ركيكى نيز نقل شده كه احتياجى بنقل آنها نيست.

در مجمع البيان از امام سجاد و باقر و صادق عليهم السلام و سعيد بن جبير و عمرو بن شعيب نقل شده كه معنى آيه اين است: اينكه قرابت و عترت مرا دوست بداريد و حق مرا