و كسرهها و تشديدها و الفها و مدّهاى قرآن نيز نقل شده كه نقل آنها
ضرور نيست ولى حاكى از كثرت اهتمام مسلمين بقرآن مجيد است.
در «قرآندر اسلام» ص 128 از اتقان سيوطى از ابو عمرودانى در عدد آيات قرآن شش
قول نقل شده:
مجموع قرآن ششهزار آيه است، بقولى ششهزار و دويست و چهار آيه بقولى
ششهزار و دويست و چهارده آيه، بقولى ششهزار و دويست و نوزده آيه، بقولى ششهزار
دويست و بيست و پنج آيه، و بقولى ششهزار و دويست و سى و شش آيه است، از اين شش قول
دو قول از آن قرّاء اهل مدينه و چهار قول از آن قرّاء ...
مكّه و كوفه و بصره و شام ميباشد.
ناگفته نماند اختلاف در عدد آيات ناشى از اختلاف قرّاء در تعداد آيات
است كه نسبت بنظر خويش مختلف شمردهاند مثلا در مجمع در باره سوره بقره فرموده:
عدد آيات در تعداد كوفى كه از على عليه السّلام نقل شده 288 و در عدد بصرى 287 و
در عدد حجازى 285 و در عدد شامى 284 است.
بدين طريق ملاحظه ميشود كه در تعداد آيات بقره مجموعا چهار اختلاف
دارند هكذا در سورههاى ديگر.
علّامه طباطبائى فرمايد: تعداد آيات قرآنى بزمان پيغمبر اكرم ميرسد و
در رواياتى از آنحضرت آيات با عدد مانند ده آيه از آل عمران ذكر شده و حتى از
آنحضرت شماره آيات برخى از سور قرآنى رسيده مانند اينكه سوره حمد هفت آيه و سوره
ملك سى آيه است (قرآن در اسلام نقل از اتقان).
اعراب قرآن
قرآن مجيد در زمان حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله با خطّ كوفه
استنساخ ميشد چنانكه در «قرآندر اسلام» از اتقان نقل شده و جرجى زيدان در تاريخ آداب اللغة
العربيّة ج 1 ص 228 ميگويد: قرآن را با خطّ كوفى و نامهها را با خطّ نبطى
مينوشتند ولى صاحب تاريخ قرآن در ص 44