و كسره‌ها و تشديدها و الف‌ها و مدّهاى قرآن نيز نقل شده كه نقل آنها ضرور نيست ولى حاكى از كثرت اهتمام مسلمين بقرآن مجيد است.

در «قرآن در اسلام» ص 128 از اتقان سيوطى از ابو عمرودانى در عدد آيات قرآن شش قول نقل شده:

مجموع قرآن ششهزار آيه است، بقولى ششهزار و دويست و چهار آيه بقولى ششهزار و دويست و چهارده آيه، بقولى ششهزار و دويست و نوزده آيه، بقولى ششهزار دويست و بيست و پنج آيه، و بقولى ششهزار و دويست و سى و شش آيه است، از اين شش قول دو قول از آن قرّاء اهل مدينه و چهار قول از آن قرّاء ...

مكّه و كوفه و بصره و شام ميباشد.

ناگفته نماند اختلاف در عدد آيات ناشى از اختلاف قرّاء در تعداد آيات است كه نسبت بنظر خويش مختلف شمرده‌اند مثلا در مجمع در باره سوره بقره فرموده: عدد آيات در تعداد كوفى كه از على عليه السّلام نقل شده 288 و در عدد بصرى 287 و در عدد حجازى 285 و در عدد شامى 284 است.

بدين طريق ملاحظه ميشود كه در تعداد آيات بقره مجموعا چهار اختلاف دارند هكذا در سوره‌هاى ديگر.

علّامه طباطبائى فرمايد: تعداد آيات قرآنى بزمان پيغمبر اكرم ميرسد و در رواياتى از آنحضرت آيات با عدد مانند ده آيه از آل عمران ذكر شده و حتى از آنحضرت شماره آيات برخى از سور قرآنى رسيده مانند اينكه سوره حمد هفت آيه و سوره ملك سى آيه است (قرآن در اسلام نقل از اتقان).

اعراب قرآن‌

قرآن مجيد در زمان حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله با خطّ كوفه استنساخ ميشد چنانكه در «قرآن در اسلام» از اتقان نقل شده و جرجى زيدان در تاريخ آداب اللغة العربيّة ج 1 ص 228 ميگويد: قرآن را با خطّ كوفى و نامه‌ها را با خطّ نبطى مينوشتند ولى صاحب تاريخ قرآن در ص 44