«الْمَرْأَةُ عُرْضَةٌ لِلنِّكَاحِ- الدَّابَّةُ عُرْضَةٌ لِلسَّفَرِ- الْغِذَاءُ عُرْضَةٌ لِلْأَكْلِ» راغب گفته است: «الْعُرْضَةُ ما يُجْعل‌ مَعْرَضاً للشّي‌ء».

ظاهرا مراد از آن در آيه اين است كه خدا را معرض و مورد قسم قرار بدهند در عدم انجام كارهاى نيك.

يعنى: خدا را معرض سوگندهاى خويش قرار ندهيد سوگندهائيكه ياد كرده‌ايد تا نيكى و تقوى و اصلاح بين الناس نكنيد زيرا خدا دوست ندارد نام او وسيله امتناع از نيكى باشد.

در تفسير عياشى از امام باقر و صادق عليهما السلام درباره آيه نقل شده ... آن اين است كه كسى سوگند ياد ميكند تا با برادرش سخن نگويد و نظير آن يا با مادرش تكلم نكند

«قَالَ: يُعْنَى الرَّجُلُ يَحْلِفُ أَنْ لَا يُكَلِّمَ أَخَاهُ وَ مَا أَشْبَهَ ذَلِكَ او لَا يُكَلِّمَ امه».

در حديث ديگر در مجمع و تفسير عيّاشى از ايّوب خزّاز از امام صادق عليه السّلام نقل شده ميفرمود: بخدا قسم ياد نكنيد، نه راست و نه دروغ كه خدا فرمايد «وَ لا تَجْعَلُوا اللَّهَ‌ عُرْضَةً لِأَيْمانِكُمْ» و چون مردى از مردى در باره اصلاح استمداد كند كه ميان او و شخص ديگر سازش دهد، نگويد:

من قسم ياد كرده‌ام كه اينكار نكنم آن است قول خدا «وَ لا تَجْعَلُوا اللَّهَ‌ عُرْضَةً لِأَيْمانِكُمْ أَنْ تَبَرُّوا وَ تَتَّقُوا وَ تُصْلِحُوا بَيْنَ النَّاسِ».

روايت دوم مفيد دو مطلب است يكى نهى از مطلق قسم ديگرى نهى از قسم خوردن كه كار نيك نكند.

«وَ تَوَلَّوْا وَ هُمْ‌ مُعْرِضُونَ‌» توبه:

76. اين تعبير در چند آيه ديگر آمده است شايد مراد از «تَوَلَّوْا» اعراض ظاهرى و از «مُعْرِضُونَ» اعراض قلبى باشد يعنى: برگشتند و عمل نكردند در حاليكه در دل نيز از آن اعراض كرده و بآن بى‌اعتنا بودند.

عرف: معرفت و عرفان بمعنى درك و شناختن است. «فَدَخَلُوا عَلَيْهِ‌ فَعَرَفَهُمْ‌ وَ هُمْ لَهُ مُنْكِرُونَ» يوسف: 58. بر يوسف داخل شدند يوسف آنها را شناخت در حاليكه آنها او را نمى‌شناختند.