فى الْعِلْمِ بَابَانِ مَقْرُونَانِ لِأَنَّ مُلْكَ الْعَرْشِ سِوَى مُلْكِ الْكُرْسِيِّ وَ عِلْمَهُ أَغْيَبُ مِنْ عِلْمِ الْكُرْسِيِّ، فَمِنْ ذَلِكَ قَالَ:

«هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ» أَيْ صِفَتُهُ أَعْظَمُ مِنْ صِفَةِ الْكُرْسِيِّ وَ هُمَا فِي ذَلِكَ مَقْرُونَانِ. قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاكَ فَلِمَ صَارَ فِي الْفَضْلِ جَارَ الكُرْسِيِّ؟ قَالَ: إِنَّهُ صَارَ جَارَهُ لِأنَّ عِلْمَ الْكَيْفُوفِيَّةِ فِيهِ وَ فِيهِ الظَّاهِرُ مِنْ أَبْوَابِ الْبَدَاءِ وَ أَيْنِيَّتِهَا وَ حَدِّ رَتْقِهَا وَ فَتْقِهَا فَهَذَانِ جَارَانِ أَحَدُهُمَا حُمِلَ عَلَى صَاحِبِهِ فِي الصَّرْفِ ...».

اين روايت روشن ميكند كه عرش و كرسى هر دو مخلوق و از عالم غيب‌اند و كرسى قائم بعرش است، آنچه در اشياء عالم جارى ميشود از عرش بكرسى و از كرسى بعالم ميرسد.

و بداء و مكانهاى آن در عرش است نه در كرسى.

ايضا: كرسى باب ظاهر از غيب و عرش باب باطن غيب است. طلوع همه اشياء از كرسى است ولى علم كيف، كون، قدر، حد، اين، مشيت، صفت، اراده، علم الفاظ و حركات و ترك، علم عود و بدء همه در عرش است.

5- در صحيفه سجاديه دعاى 47 هست:

«لَكَ الْحَمْدُ ... حَمْداً يُوَازِنُ‌ عَرْشَكَ‌ الْمَجِيدَ».

ايضا

«صَلِّ عَلَيْهِمْ زِنَةَ عَرْشِكَ‌ وَ مَا دُونَهُ وَ مِلْ‌ءَ سَمَوَاتِكَ وَ مَا فَوْقَهُنَّ».

و در دعاى سوم آمده:

«اللَّهُمَّ وَ حَمَلَةَ عَرْشِكَ‌ ...».

بعقيده الميزان چنانكه نقل شد:

عرش حقيقتى از حقائق و امرى از امور خارجى است و مركز تدبير امور جهان است (الميزان ج 8 ص 157- 160).

در المنار ذيل آيه 3 از سوره يونس عرش را مركز تدبير دانسته و گويد:

«ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى‌ عَرْشِهِ‌ الذى جعله مركز التدبير لهذا الملك العظيم» آنگاه گويد:

عرش مخلوقى است كه پيش از آسمانها و زمين آفريده شده.

و در ذيل آيه 54 از سوره اعراف گفته: در كتاب و سنت وارد شده كه خدا را عرشى است، خلقت آن پيش از