بقره: 98. شايد مراد از دشمنى خدا آن باشد كه رحمت خدا بآنها نميرسد.

3- «وَ الْعادِياتِ‌ ضَبْحاً. فَالْمُورِياتِ قَدْحاً. فَالْمُغِيراتِ صُبْحاً. فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً. فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً. إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ» عاديات: 1- 6.

يعنى: قسم بدوندگان كه نفس نفس زنند. و آتش افروزان كه با زدن، آتش افروزند. و هجوم بران در وقت صبح، كه با آن هجوم و دويدن غبار بلند كردند و بدان وسيله در ميان قومى قرار گرفتند، كه انسان بپروردگار خويش ناسپاس است.

در مجمع فرموده: گويند اين سوره درباره على عليه السّلام نازل گشته كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله دفعاتى بعضى از صحابه را بجنگ ذات السلاسل فرستاد بى‌نتيجه برگشتند تا على عليه السّلام را مأمور كرد او بر كفّار غالب شد، اين از امام صادق عليه السّلام در حديث مفصّلى وارد شده است فرمود: اين جنگ را ذات السلاسل گفتند كه آنحضرت عدّه‌اى از كفّار را كشت و اسيران را بريسمان بست گوئى در زنجيرهااند. چون سوره نازل شد رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله در نماز صبح آنرا خواند پس از نماز اصحاب گفتند: ما اين آيات را تا بحال نشنيده‌ايم فرمود: على بدشمنان خدا پيروز شد جبرئيل اين بشارت را بر من امشب داد بعد از چند روز على عليه السّلام با غنائم و اسيران بمدينه وارد شد.

اين مطلب در صافى و برهان نيز نقل شده، اهل سنت نيز آنرا نقل كرده ولى از على عليه السّلام نام نبرده‌اند. از على عليه السّلام و غيره عاديات شتران جنگ و شتران حاجيان نيز نقل شده است.

اگر مراد از عاديات اسبان جنگى باشد ميشود گفت كه: اين آيات سرود جنگ و مارش نظامى است و سوگندها با مطلب آيات در زير تناسب دارد و اللّه العالم.

4- «وَ بَدا بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمُ‌ الْعَداوَةُ وَ الْبَغْضاءُ أَبَداً» ممتحنه: 4. ظاهرا در اينگونه موارد مراد از عداوت دشمنى ظاهرى و از بغضاء عداوت و كينه قلبى است گرچه عداوت بمعنى تجاوز