قلبى است در اقرب الموارد گفته: عداوت بمعنى خصومت و دورى است بقولى آن اخصّ از بغضاء است كه هر عدوّ مبغض است و گاهى آنكه دشمن نيست مبغض است.

5- «وَ لا تَعاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ‌» مائده: 2. عدوان چنانكه از راغب نقل شد و در المنار ذيل آيه فوق گفته عدم رعايت عدالت در رفتار و معامله با ديگران است لذا بهتر است آنرا ظلم معنى كرد يعنى در گناه و ظلم همديگر را يارى نكنيد على هذا اثم از عدوان اعمّ است چنانكه در آيه: «أَيَّمَا الْأَجَلَيْنِ قَضَيْتُ فَلا عُدْوانَ‌ عَلَيَّ» قصص: 28. مراد از آن بى‌شك ظلم و عدم رعايت عدل است. در آيه‌ «وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ‌ عُدْواناً وَ ظُلْماً» نساء: 30. طبرسى فرموده بقولى عدوان و ظلم هر دو يكى‌اند. بجهت اختلاف لفظ هر دو ذكر شده‌اند. بنظر نگارنده مراد از ظلم عصيان و ظلم بنفس و از عدوان ظلم بديگران است زيرا مشار اليه‌ «ذلِكَ» عبارت است از «لا تَأْكُلُوا أَمْوالَكُمْ بَيْنَكُمْ بِالْباطِلِ‌ ...

وَ لا تَقْتُلُوا أَنْفُسَكُمْ‌» ميدانيم كه اكل بباطل عدوان و قتل خويشتن معصيت و ظلم بنفس است.

در آيات 85 بقره 2 و 62 مائده- 8 و 9 مجادله- «عدوان» با «اثم» ذكر شده ملاحظه آيات ما قبل آنها نشان ميدهد كه مراد از «اثم» گناه نسبت بخويش و از «عدوان» ظلم بديگران است.

عُدْوة: «إِذْ أَنْتُمْ‌ بِالْعُدْوَةِ الدُّنْيا وَ هُمْ‌ بِالْعُدْوَةِ الْقُصْوى‌ وَ الرَّكْبُ أَسْفَلَ مِنْكُمْ» انفال: 42. عدوه كنار بيابان و دره است. «العدوة: شاطى‌ء الوادى و جانبه». يعنى آنگاه كه شما در كناره نزديكتر و آنها در كناره دورتر بودند و كاروان پائين از شما بود. مراد نزديكى و دورى نسبت بمدينه است چنانكه گفته‌اند.

عذب: گوارا. «هذا عَذْبٌ‌ فُراتٌ وَ هذا مِلْحٌ أُجاجٌ» فرقان: 53. رجوع بلغت و تفسير نشان ميدهد كه عذب بمعنى گوارا و فرات بسيار گوارا