مثقّله استعمال ميشود آنگاه آيات‌ «يَظُنُّونَ‌ أَنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ» «يَظُنُّونَ‌ أَنَّهُمْ مُلاقُوا اللَّهِ» را شاهد آورده و آنها را در مقام يقين دانسته است.

بنا بر قول راغب ميشود گفت:

چون ان مشدّد و مخفّف براى تحقيق است اگر بعد از ظنّ بكار روند قرينه بودن ظنّ بمعنى يقين است مثل آيات فوق و آيه‌ «وَ ظَنَّ أَنَّهُ الْفِراقُ» قيامة:

28.

«وَ تَظُنُّونَ‌ بِاللَّهِ‌ الظُّنُونَا» احزاب:

10. الف‌ الظُّنُونَا زايد است براى رعايت آخر آيه كه با آيات ديگر در يك سياق باشد مثل‌ «فَأَضَلُّونَا السَّبِيلَا» احزاب: 67. اين الف معنائى ندارد و فقط براى اصلاح لفظ است تقدير آيه اوّل بقولى چنين است: «و تظنون باللَّه الظنون المختلفة».

آنجا كه در اثر تلاش و تفكّر، يقين ممكن باشد كارى از ظنّ ساخته نيست و مورد قبول نميباشد «إِنَ‌ الظَّنَ‌ لا يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئاً» يونس: 36.

ظَهر: (بفتح ظ) پشت. معنى اصلى كلمه بنا بر قول راغب همين است و معانى ديگر باعتبار آن ميباشد، بطور استعاره گفته‌اند: ظهر الارض و بطنها.

يعنى روى زمين و شكم آن در آيه ذيل بمعنى اصلى است‌ «وَ وَضَعْنا عَنْكَ وِزْرَكَ. الَّذِي أَنْقَضَ‌ ظَهْرَكَ‌» انشراح:

2 و 3. و در آيه‌ «ما تَرَكَ عَلى‌ ظَهْرِها مِنْ دَابَّةٍ» فاطر: 45. مراد روى زمين است جمع آن در قرآن ظهور است: «وَ لَيْسَ الْبِرُّ بِأَنْ تَأْتُوا الْبُيُوتَ مِنْ‌ ظُهُورِها» بقره: 189.

ظِهْرِىّ: (بكسر ظ) چيزى است كه بپشت انداخته و فراموشش كنند راغب گويد: «مَا تَجْعَلُهُ‌ بِظَهْرِكَ‌ فَتَنْسَاهُ» بنظر جوامع الجامع تبديل فتح آن بكسر در اثر اضافه بياء نسبت است‌ «أَ رَهْطِي أَعَزُّ عَلَيْكُمْ مِنَ اللَّهِ وَ اتَّخَذْتُمُوهُ وَراءَكُمْ‌ ظِهْرِيًّا» هود: 92. آيا طائفه من بر شما از خدا عزيزتر است كه او را پشت سر انداخته و بى اعتنا هستيد.

اين كلمه در قرآن فقط يكبار آمده است.