ابى طالب و ياران اواند.

«أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا كَلِمَةً طَيِّبَةً ...» ابراهيم: 24. درباره اين آيه و آيه ما بعدش رجوع شود به «خبث» و «جثث».

طوبى: «الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ‌ طُوبى‌ لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآبٍ» رعد: 29. طوبى فقط يكبار در قرآن آمده است. در كشاف گويد: طوبى مصدر است مثل بشرى و زلفى و در اصل طيبى بوده بضم طاء و سكون ياء براى ضمه ما قبل، ياء بواو قلب شده.

در مجمع فرموده آن تأنيث اطيب است اين در قاموس و اقرب نيز آمده است.

بنظر ميايد كه طوبى در آيه تأنيث اطيب و موصوف آن حيات است يعنى «حياة طوبى لهم» اين آيه درست نظير آيه: «مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثى‌ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَياةً طَيِّبَةً وَ لَنَجْزِيَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ ما كانُوا يَعْمَلُونَ» نحل: 97. است مراد از «حُسْنُ مَآبٍ» جزاى آخرت است چنانكه مراد از «وَ لَنَجْزِيَنَّهُمْ ...» نيز همان است و مقصود از «طُوبى‌ لَهُمْ» زندگى دلچسب است چنانكه منظور از «فَلَنُحْيِيَنَّهُ ...» نيز همان ميباشد.

در روايات آمده: طوبى درختى است در بهشت تنه آن در منزل رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و در منزل هر مؤمن شاخه‌اى از آن هست. و در بعضى از روايات اصل آن در خانه على عليه السّلام و در منزل هر يك از مؤمنان غصنى از آن مى‌باشد اين مطلب در جاى خود صحيح است ولى آيه شريفه ظاهرا در بيان آندرخت نيست. راجع باحاديث شجره طوبى رجوع شود بتفسير مجمع و عياشى و كتب ديگر. از جمله در تفسير عياشى از حضرت صادق عليه السّلام در ضمن حديثى نقل كرده:

«طُوبَى‌ شَجَرَةٌ فِي الْجَنَّةِ أَصْلُهَا فِي دَارِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ فَرْعُهَا فى مَنَازِلِ أَهْلِ الْجَنَّةِ ...».

و در ضمن حديث ديگر از على عليه السّلام نقل شده:

«طُوبَى‌ شَجَرَةٌ فِي الْجَنَّةِ أَصْلُهَا فى دَارِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَلَيْسَ مِنْ مُؤْمِنٍ إِلَّا وَ فِي دَارِهِ غُصْنٌ مِنْ أَغْصَانِهَا