عموم‌اند و مستثنى‌ها موضوعا خارج‌اند.

«الْخَبِيثاتُ لِلْخَبِيثِينَ وَ الْخَبِيثُونَ لِلْخَبِيثاتِ وَ الطَّيِّباتُ‌ لِلطَّيِّبِينَ‌ وَ الطَّيِّبُونَ‌ لِلطَّيِّباتِ‌ أُولئِكَ مُبَرَّؤُنَ مِمَّا يَقُولُونَ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ رِزْقٌ كَرِيمٌ» نور: 26.

بنظر زمخشرى: ابن عباس، ضحاك، مجاهد و حسن. مراد از خبيثات كلمات پليد و از خبيثون مردمان پليد، و از طيّبات سخنان پاك و از طيّبون مردمان پاك‌اند. طبرسى آنرا يكى از اقوال سه گانه شمرده است.

يعنى كلمات پاك و مفيد مخصوص مردمان پاك و مردمان پاك مخصوص كلمات پاك‌اند و كلمات خبيث مخصوص اشخاص پليد و اشخاص پليد مخصوص كلمات پليداند.

الميزان و بيضاوى آنها را مردان و زنان گرفته‌اند چنانكه در «خبيث» گذشت. چون اين آيه پس از آيات زنا و لعان و افك واقع شده هر دو معنى صحيح است و ميشود گفت مراد آنست كه ناپاكان كلمات ناپاك و پاكان كلمات پاك ميگويند الخ و ميشود گفت زنان پاك مخصوص مردان پاك‌اند الخ ولى‌ «أُولئِكَ مُبَرَّؤُنَ مِمَّا يَقُولُونَ» چنانكه در الميزان فرموده قرينه مراد بودن مردان و زنان است كه در صورت اول اگر مراد از «مُبَرَّؤُنَ» مردان پاك باشند ديگر بتبرئه زنان پاك محلى نمى‌ماند چون مراد از طيّبات و خبيثات فقط كلمات است مگر آنكه بگوئيم‌ «مُبَرَّؤُنَ» همچنين خبيثون و طيّبون شامل مردان و زنان است. و رواياتيكه در «خبث» نقل شد مؤيد الميزان است در هر حال مقصود از آيه عموم است و جريان افك و لعان يكى از مصاديق آن مى‌باشد. در بحار ضمن جريان بحث حضرت مجتبى عليه السّلام با معاويه و يارانش نقل شده كه آنحضرت فرمود:

«الْخَبِيثاتُ لِلْخَبِيثِينَ وَ الْخَبِيثُونَ لِلْخَبِيثاتِ» بخدا قسم اى معاويه آن تو و ياران تواند «وَ الطَّيِّباتُ‌ لِلطَّيِّبِينَ‌ وَ الطَّيِّبُونَ‌ لِلطَّيِّباتِ‌» و آنان على بن‌