بمعنى مزه آمده مثل شورى و شيرينى.

«فَإِذا طَعِمْتُمْ‌ فَانْتَشِرُوا» احزاب: 53.

پس چون در خانه رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله طعام خورديد متفرق شويد. «وَ أَنْهارٌ مِنْ لَبَنٍ لَمْ يَتَغَيَّرْ طَعْمُهُ‌» محمد: 15.

طعم در اين آيه بمعنى مزه است.

بنظر بعضى طعم در آشاميدن نيز بكار ميرود آيه‌ «فَمَنْ شَرِبَ مِنْهُ فَلَيْسَ مِنِّي وَ مَنْ لَمْ‌ يَطْعَمْهُ‌ فَإِنَّهُ مِنِّي إِلَّا مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِيَدِهِ» بقره: 249.

را شاهد آورده‌اند كه طالوت بلشكريان خويش گفت: هر كه از آن نهر بنوشد از من نيست و هر كه ننوشد از من است. ميشود آيه‌ «وَ لا طَعامٌ‌ إِلَّا مِنْ غِسْلِينٍ» حاقه: 36. را نيز شاهد آورد بنا بر آنكه غسلين چرك و مايع است.

ولى طبرسى رحمه اللّه‌ «لَمْ يَطْعَمْهُ» را چشيدن معنى كرده و در كتب لغت آمده:

«طَعِمَ‌ الشَّيْ‌ءَ طَعْماً: ذَاقَهُ» معنى آيه چنين ميشود: هر كه آنرا نچشد از من است.

الميزان و المنار نيز چشيدن گفته‌اند.

على هذا «إِلَّا مَنِ اغْتَرَفَ» استثنا است از «فَمَنْ شَرِبَ» يعنى: هر كه از آن بنوشد از من نيست مگر كسيكه با دست بخورد. و هر كه از آن نچشد از من است.

وجود «مَنْ لَمْ‌ يَطْعَمْهُ‌ ...» ميان مستثنى و مستثنى منه معنى كلام را عوض كرده، اگر آن نبود معلوم ميشد كه نوشندگان از طالوت نيستند و با دست خورندگان از او هستند ولى با ملاحظه جمله فوق لشكريان سه گروه ميشوند: خورندگان. نچشندگان. با دست خورندگان. گروه سوم از گروه اول خارج شده‌اند ولى دخولشان بگروه دوم معلوم نيست. و محتمل بود كه در جنگ استقامت نكنند.

(از الميزان).

و در آيه‌ «... إِلَّا مِنْ غِسْلِينٍ» ظاهرا نظر بغذائيت آنست نه به مايع بودن بدليل آنكه در آيه بعدى فرموده:

«لا يَأْكُلُهُ إِلَّا الْخاطِؤُنَ» و گرنه «لا يشربه» ميامد. ولى در آيه: «لَيْسَ عَلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ جُناحٌ فِيما طَعِمُوا إِذا مَا اتَّقَوْا ...» مائده: 93.

اگر راجع بعدم جناح در خمر قبل‌