دارد.

«وَ أَشْهِدُوا إِذا تَبايَعْتُمْ وَ لا يُضَارَّ كاتِبٌ وَ لا شَهِيدٌ ...» بقره: 282. ممكن است اصل كلمه (لا يضارر) و معلوم باشد يعنى: آنگاه كه معامله كرديد شاهد بگيريد نويسنده سند معامله و شاهد ضرر نرسانند و شاهد در شهادت و نويسنده در نوشتن خيانت نكند. و شايد مجهول باشد يعنى نويسنده و شاهد را ضرر نرسانيد. اجرت نويسنده را بدهيد ... و شاهد را در وقت مشغله احضار نكنيد. ولى وجه اول را بهتر دانسته‌اند.

«وَ لا تُمْسِكُوهُنَ‌ ضِراراً لِتَعْتَدُوا» بقره: 231. ضرار مصدر مفاعله بمعنى ضرر زدن است يعنى زنان طلاق داده شده را كه رجوع ميكنيد براى ضرر رساندن و اذيت كردن نگاه نداريد و رجوع نكنيد تا تجاوز كنيد.

«وَ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مَسْجِداً ضِراراً وَ كُفْراً وَ تَفْرِيقاً بَيْنَ الْمُؤْمِنِينَ» توبه:

107. راجع بمسجد ضرار رجوع شود به «مسجد» فصل مسجد ضرار.

ضرّاء: اين كلمه 9 بار در قرآن مجيد آمده است. در بعضى مقابل با سرّاء بكار رفته مثل‌ «وَ قالُوا قَدْ مَسَّ آباءَنَا الضَّرَّاءُ وَ السَّرَّاءُ فَأَخَذْناهُمْ بَغْتَةً» اعراف: 95. و در بعضى با رحمت و نعمت، نظير «وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ رَحْمَةً مِنَّا مِنْ بَعْدِ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ ...» فصلت: 50. «وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ» هود: 10. و در بعضى رديف بأساء آمده نحو «وَ الصَّابِرِينَ فِي الْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ حِينَ الْبَأْسِ» بقره: 177.

بأساء، ضرّآء هر دو اسم مؤنث‌اند و مذّكر ندارند و از فرّاء نقل شده:

جايز است كه بر وزن أبؤس و أضرّ.

جمع بسته شوند.

ضرّآء در هر حال از ضرر است قاموس و اقرب آنرا: زمينگيرى، سختى، نقص اموال و انفس و ضدّ سرّاء گفته‌اند. صحاح فقط سختى ميگويد.