ميكنند و باو محتاجند چنانكه مقتضاى‌ «يَسْئَلُهُ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ كُلَّ يَوْمٍ هُوَ فِي شَأْنٍ» رحمن: 29. و «أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ» فاطر:

15. است ولى بهتر است آنرا بى نياز معنى كنيم كه لازم كلمه است زيرا آنكه همه او را قصد ميكنند قهرا بى نياز است.

و نيز ميشود آنرا بمعنى دائم و ثابت گرفت كه در قاموس و اقرب از جمله معانى صمد شمرده شده و در روايات نيز كه نقل خواهد شد آمده است.

در كافى باب فوق پس از نقل روايات و اشعار فرموده: خداى عزّ و جلّ آن سيّد صمدى است كه همه جن و انس در حوائج او را قصد ميكنند و در شدائد باو پناه مياورند و وسعت را از او اميد دارند ...

صدوق رحمه اللّه در توحيد فرموده:

صمد بمعنى سيّد و آقا است هر كه اينطور گفته ميشود بگويد: خدا پيوسته صمد بوده است و بسيّد مطاع كه قومش كارى بدون او انجام نميدهند صمد گفته ميشود ... صمد را معناى ديگرى است و آن مصمود و مقصود در حوائج است ...

ايضا در كافى در باب فوق از داود بن قاسم نقل شده كه بابو جعفر ثانى عليه السّلام گفتم: فدايت شوم صمد چيست؟ فرمود سيّد و بزرگى كه در كم و زياد او را قصد كنند

«السَّيِّدُ الْمَصْمُودُ إِلَيْهِ فِي الْقَلِيلِ وَ الْكَثِيرِ».

ايضا اين حديث در توحيد صدوق باب تفسير قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ ... نقل شده است ايضا در آن باب نقل شده:

«قَالَ الْبَاقِرُ حَدَّثَنِى أَبِي زَيْنُ الْعَابِدِينَ عَنْ أَبِيهِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ عَلَيْهِمُ السَّلَامُ أَنَّهُ قَالَ: الصَّمَدُ الَّذِي لَا جَوْفَ لَهُ. وَ الصَّمَدُ الذى قَدِ انْتَهَى سُؤْدُدُهُ. وَ الصَّمَدُ الَّذِي لَا يَأْكُلُ وَ لَا يَشْرَبُ. وَ الصَّمَدُ الَّذِي لَا يَنَامُ وَ الصَّمَدُ الدَّائِمُ الَّذِي لَمْ يَزَلْ وَ لَا يَزَالُ.

قَالَ الْبَاقِرُ عَلَيْهِ السَّلَامُ‌: كَانَ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَنَفِيَّةِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ يَقُولُ: الصَّمَدُ الْقَائِمُ بِنَفْسِهِ، الْغَنِيُّ عَنْ غَيْرِهِ. وَ قَالَ غَيْرُهُ‌ الصَّمَدُ الْمُتَعَالِي عَنِ الْكَوْنِ وَ