«لَنُؤْمِنَنَّ لَكَ وَ لَنُرْسِلَنَ‌ مَعَكَ بَنِي إِسْرائِيلَ» اعراف: 136. ارسال در اينجا بمعنى رها كردن است كه عبارت اخراى فرستادن باشد. همچنين است‌ «أَنْ‌ أَرْسِلْ‌ مَعَنا بَنِي إِسْرائِيلَ» شعراء: 17.

«فَأْتِيا فِرْعَوْنَ فَقُولا إِنَّا رَسُولُ‌ رَبِّ الْعالَمِينَ» شعراء: 16 در صحاح و قاموس گفته: چون فعول و فعيل در آن مفرد و جمع و مذكر و مؤنث مساوى است لذا بجاى رسول رسل نيامده است در مجمع گويد: رسول مفرد و در معنى جمع است ناگفته نماند نظير اين آيه در سوره طه آيه 47 تثنيه آمده است‌ «فَأْتِياهُ فَقُولا إِنَّا رَسُولا رَبِّكَ».

«إِنَّهُ لَقَوْلُ‌ رَسُولٍ‌ كَرِيمٍ. ذِي قُوَّةٍ عِنْدَ ذِي الْعَرْشِ مَكِينٍ» تكوير: 19.

مراد از رسول در اينجا جبرئيل است.

مراد از رسل در قرآن مجيد اكثرا پيامبران است ولى گاهى از آن ملائكه مراد است مثل‌ «قالُوا يا لُوطُ إِنَّا رُسُلُ‌ رَبِّكَ» هود: 81 و مثل‌ «تَوَفَّتْهُ‌ رُسُلُنا وَ هُمْ لا يُفَرِّطُونَ» انعام: 61.

«إِنَ‌ رُسُلَنا يَكْتُبُونَ ما تَمْكُرُونَ» يونس:

21. آيات ديگرى نيز در اين زمينه هست. در آيه‌ «وَ إِذَا الرُّسُلُ‌ أُقِّتَتْ لِأَيِّ يَوْمٍ أُجِّلَتْ. لِيَوْمِ الْفَصْلِ» مرسلات:

11. باحتمال قوى مراد فرستاده‌هاى عالم طبيعت است از آسمان و زمين و خورشيد و ماه و ستارگان و غيره كه اينها همه از جانب خدا در اين عالم رها و فرستاده شده‌اند و بطور خودكار براه خود ادامه ميدهند و در يكديگر تأثير ميكنند و روز قيامت همه آنها ميايستند چون آنروز روز فصل و جدائى است مؤيد اين سخن كلمه المرسلات است در اول سوره كه درباره آن بحث خواهد شد. «وَ إِذَا الرُّسُلُ‌ أُقِّتَتْ» ظاهرا همان رسيدن بآخر وقت است كه قيامت است.

طبرسى و زمخشرى و بيضاوى رسل را بمعنى پيامبران گرفته و گفته‌اند:

يعنى وقت پيامبران تعيين شود تا براى شهادت بر امّت خود حاضر شوند