راغب ميگويد: ربّ در اصل بمعنى تربيت است ... و بر فاعل بطور استعاره گفته ميشود و ربّ بطور اطلاق فقط بر خداوند اطلاق ميگردد كه متكفّل باصلاح موجودات است.

طبرسى رحمه اللّه در تفسير سوره حمد چند معنى از جمله: رئيس، مطاع مالك، صاحب (رفيق)، مربّى و مصلح براى ربّ نقل كرده و گويد:

آن از تربيت مشتق است و اين كلمه بطور اطلاق جز بخدا گفته نميشود و در غير خدا مقيّد ميآيد نحو: ربّ الدار، ربّ الضيعة.

ربّ بمعنى مربّى از اسماء حسنى است و مقام ربوبيّت خداوند را روشن ميكند يعنى آنگاه كه در وصف خدا گفته شود: ربّ العالمين. مراد پرورش دادن و تربيت كردن تمام موجودات است.

همانطوريكه يكنفر طفل را تربيت ميكند و پيوسته مواظب اوست و از نان و آب و لباس و اخلاق و تحصيل او غفلت ندارد. هم چنين اطلاق كلمه ربّ بر خداوند سبحان مبيّن اين معنى است.

كلمات‌ رَبِ‌ الْعالَمِينَ* ...، رَبُّكُمْ‌* ...، رَبَّنَا* ...، رَبَّهُ* ...، رَبِّي* ...، رَبِّكُما* ...، رَبَّ* ...، رَبَّكَ* ...، رَبِّها* ...، رَبَّهُمْ* و رَبَّهُما* كه در قرآن مجيد بر خداوند سبحان اطلاق شده بنا بر نقل المعجم المفهرس بيشتر از نهصد و شصت فقره است.

در بسيارى از آيات آمده‌ «رَبِ‌- الْعالَمِينَ» نحو «الْحَمْدُ لِلَّهِ‌ رَبِ‌ الْعالَمِينَ» فاتحه: 2. «أَسْلَمْتُ‌ لِرَبِ‌ الْعالَمِينَ» بقره: 131 «إِنِّي أَخافُ اللَّهَ‌ رَبَ‌ الْعالَمِينَ» مائده: 28. «تَبارَكَ اللَّهُ‌ رَبُ‌ الْعالَمِينَ» اعراف: 54. بنا بر آنكه در المعجم المفهرس شمرده جمله‌ رَبِ‌ الْعالَمِينَ* مجموعا چهل و دو بار در قرآن آمده است.

و در بعضى از آيات آمده: «رَبُ‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ نحو «قُلْ أَ غَيْرَ اللَّهِ أَبْغِي‌ رَبًّا وَ هُوَ رَبُ‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ» انعام: 164. و در بعضى‌ها «رَبُ‌ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ» نظير «قُلْ مَنْ‌ رَبُ‌ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ قُلِ اللَّهُ» رعد: 16. و در بعضى‌ رَبُ‌- الْعَرْشِ‌ نحو «اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ رَبُ‌