الْعَرْشِ الْعَظِيمِ» نمل: 26. همچنين‌ رَبُ‌ الْمَشْرِقَيْنِ وَ رَبُ‌ الْمَغْرِبَيْنِ‌، ... بِرَبِ‌ الْمَشارِقِ وَ الْمَغارِبِ‌، ... رَبُ‌- السَّماواتِ السَّبْعِ‌ ... بِرَبِ‌ النَّاسِ‌، ... بِرَبِ‌- الْفَلَقِ‌ و غيره در قرآن مجيد استعمال شده است.

مضمون مجموع آنها روشن ميكند كه خداوند پرورش دهنده تمام موجودات است هم خلقت از جانب اوست و هم تربيت على هذا خالق و مربّى و معبود فقط خداى سبحان است.

در بعضى از آيات ربّ بر غير خدا اطلاق گرديده است مثل‌ «وَ قالَ لِلَّذِي ظَنَّ أَنَّهُ ناجٍ مِنْهُمَا اذْكُرْنِي عِنْدَ رَبِّكَ‌» يوسف: 42. يعنى يوسف بيكى از آندو كه گمان ميكرد نجات خواهد يافت گفت: مرا نزد رئيس خود ياد كن. همچنين است آيه 50 و 41. از همان سوره و نيز جمله‌ «فَأَنْساهُ الشَّيْطانُ ذِكْرَ رَبِّهِ‌» در آيه 402. و ظاهرا مراد از رب در اين آيات ملك و رئيس است چنانكه از مجمع البيان نقل شد.

«أَ أَرْبابٌ‌ مُتَفَرِّقُونَ خَيْرٌ أَمِ اللَّهُ ...» يوسف: 39. ارباب جمع رب و چهار بار در قرآن مجيد آمده است و مراد از آن معبودهاى دروغين و ملائكه و بزرگان قوم‌اند كه قرآن از اتخاذ ارباب در مقابل خداوند نهى فرموده است و چهار محل فوق بقرار ذيل است: يوسف: 39. آل عمران:

64 و 80- توبه: 31. راغب ميگويد:

بنا بر آنكه ربّ فقط بخدا اطلاق ميشود لازم بود كه جمع بسته نشود ولى بنا بر اعتقاد كفّار جمع بسته شده است نه راجع بنفس امر و حقيقت، بهتر است گفته شود براى نقل قول آنها و براى تفهيم جريان جمع آمده است. در دعاى 48. صحيفه آمده: اللهم لك الحمد ... رب الارباب.

ربّيون: «وَ كَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قاتَلَ مَعَهُ‌ رِبِّيُّونَ‌ كَثِيرٌ» آل عمران: 146.

ربّي بكسر اول مثل ربّانى كسى است كه مخصوص بخدا باشد و بغير خدا مشغول نشود بقولى: ربّيون بمعنى‌