الميزان فرموده: گرچه اين معنى فى نفسه درست است ولى معنى اول مناسب مقام است ...

سَيِّئ وصف است بمعنى بد و قبيح. «وَ لا يَحِيقُ الْمَكْرُ السَّيِّئُ‌ إِلَّا بِأَهْلِهِ» فاطر: 43. حيله بد نميگيرد مگر حيله‌گر را «كُلُّ ذلِكَ كانَ‌ سَيِّئُهُ‌ عِنْدَ رَبِّكَ مَكْرُوهاً» اسراء: 38. «كُلُّ ذلِكَ» اشاره است بكارهاى نيك و بد در آيات گذشته يعنى: كارهاى قبيح از ميان آنچه گفته شد نزد خدايت ناپسند است.

سيّئة مؤنث سيّى‌ء است و آن پيوسته وصف آيد مثل خصلت سيّئه عادت سيّئه و امثال آن اگر آنرا لازم گرفتيم بمعنى بد و قبيح است و اگر متعدى دانستيم معناى بدآور و محزون كننده ميدهد. جمع آن در قرآن سيّئات است. «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها وَ مَنْ جاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَلا يُجْزى‌ إِلَّا مِثْلَها» انعام: 160. سيّئة در آيه كار بد و گناه است‌ «وَ بَلَوْناهُمْ بِالْحَسَناتِ وَ السَّيِّئاتِ‌ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ» اعراف: 168.

و آن در قرآن بمعنى آثار گناه و گناه و شفاعت بد و عذاب و غيره آمده است رجوع به «غفر».

سوءة: چيزيكه ظهورش ناپسند است (المنار) لذا بطور كنايه بفرج و آلت رجوليت و جسد ميّت و غيره گفته شده در صحاح و قاموس آنرا عورت و فاحشه (كار بد) و در مفردات كنايه از فرج گفته. در نهايه گويد:

سوأة در اصل بمعنى فرج و سپس بهر چه ظهورش شرم آور است گفته شده.

«فَبَعَثَ اللَّهُ غُراباً يَبْحَثُ فِي الْأَرْضِ لِيُرِيَهُ كَيْفَ يُوارِي‌ سَوْأَةَ أَخِيهِ ...» مائده 31. مراد از سوأة در اينجا جسد ميت است يعنى خدا كلاغى فرستاد كه زمين را ميكاويد تا باو نشان دهد چگونه جسد برادرش را زير زمين پنهان كند.

«قَدْ أَنْزَلْنا عَلَيْكُمْ لِباساً يُوارِي‌ سَوْآتِكُمْ‌» اعراف: 26. لباس سوأه‌هاى مردم را كه ديده شدن آنها را خوش ندارند مى‌پوشاند. «فَوَسْوَسَ‌