روايات آنرا نقل كرده و در باب 12 نيز روايات محمول بر تقيه را آورده است.

زمخشرى در كشافّ گويد: همه قراء مكّه و كوفه و فقهاء آندو شهر گفته‌اند: بسمله آيه‌ايست از فاتحه و از هر سوره. شافعى و اصحابش نيز در همين عقيده‌اند و لذا آنرا با جهر ميخوانند و گويند: اهل سلف آنرا در قرآن ثابت كرده‌اند با آنكه توصيه مينمودند قرآن را از هر زايد پاك دارند. بدين جهت آمين را ننوشته‌اند اگر بسمله از قرآن نميبود آنرا در قرآن محفوظ نميداشتند. از ابن عباس منقول است: هر كه آنرا ترك كند صد و چهارده آيه از كتاب خدا را ترك كرده است.

ولى ابو حنيفه و تابعانش و ديگران گفته‌اند: آن آيه نيست نه از حمد و نه از سوره‌هاى ديگر فقط براى تبرك و جدا كردن ميان سوره‌ها نوشته شده چنانكه در هر كار با آن شروع ميشود و در رأى آنها در نماز با جهر خوانده نميشود.

المنار در ذيل سوره حمد گويد:

مسلمين اتفاق دارند در اينكه‌ بِسْمِ‌ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ* از قرآن است و جزء آيه از سوره نمل ميباشد ولى درباره آن در سوره‌هاى ديگر اختلاف دارند سپس مثل كشّاف اقوال را نقل نموده است.

ولى در مكتب اهل بيت عليهم السلام (اهل البيت ادرى بما فى البيت) چنانكه نقل شد بسمله جزء تمام سوره‌ها و آيه مستقلى است و غير آن مردود و باطل است در الميزان از خصال صدوق از امام صادق عليه السّلام نقل شده فرمود: چه شده بر آنها خدا آنها را بكشد بزرگترين آيه را در كتاب خدا قصد كرده و پنداشته‌اند كه چون اظهارش كنند بدعت است و از امام باقر عليه السّلام منقول است: گراميترين آيه را از كتاب خدا كه‌ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ* است دزديدند. و سزاوار است در شروع هر كار بزرگ و كوچك آنرا بياورند تا مبارك باشد و نيز