را پس از ايمان با فسق ياد كنيد بهتر است بگوئيم: فسوق مخصوص بذمّ بئس است و مراد از آن خطاب كننده يا خطاب شده است يعنى فسوق و نظير آن بد نامى است كه بكسى بعد از ايمانش نسبت داده شود و يا خود شخص در اثر تلقيب بد فاسق گردد.

«تَبارَكَ‌ اسْمُ‌ رَبِّكَ ذِي الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ» رحمن: 78. «وَ اذْكُرِ اسْمَ‌ رَبِّكَ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا» انسان: 25.

«وَ ذَكَرَ اسْمَ‌ رَبِّهِ فَصَلَّى» اعلى: 15.

در اين گونه آيات مراد ذكر خداوند است و قيد اسم ظاهرا براى آنست كه خدا را فقط با قلب ياد نكنيد بلكه با زبان و ذكر نامهاى حسناى او هم ياد نمائيد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ*

مخفى نماند مجموع سوره‌هاى قرآن صد و چهارده است در اوائل همه آنها بجز سوره توبه‌ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ* آمده است. يك بار نيز در سوره نمل در نامه سليمان بقوم سباء ذكر شده على هذا مجموعا صد و چهارده بار در قرآن مجيد تكرار شده است.

طبرسى در مجمع البيان فرموده:

باتفاق اماميه، آن يك آيه است از سوره حمد و از هر سوره ديگر و هر كه آنرا در نماز نخواند نمازش باطل است خواه واجبى باشد يا ندبى. و در نمازهاى جهريّه بلند گفتن آن واجب و در نمازهاى اخفاتى بلند خواندن مستحب است. در اين كه گفته شد ميان فقهاء امّت (اهل سنت) اختلاف هست ولى در اينكه آن جزء آيه سوره نمل است اختلافى نيست.

آية اللّه يزدى در عروة الوثقى فرموده: بسمله جزء هر سوره است.

واجب است قرائت آن مگر در سوره برائت. در مستمسك عروة ذيل اين مسئله فرموده: اين مطلب اجماعى است چنانكه در خلاف شيخ، مجمع البيان، نهاية الاحكام، ذكرى، جامع المقاصد و ... نقل است.

حرّ عاملى رحمه اللّه در وسائل كتاب الصلوة ابواب قرائت باب 11