زمين بودند و آسوده گرفته ميشدند.

در قاموس كتاب مقدس ذيل لغت سلوى درباره آن گفته: كه سلوى از آفريقا حركت كرده و از خليج عقبه و سوئز گذشته وارد شبه جزيره سينا ميشود. و از كثرت خستگى كه در بين راه ديده بآسانى با دست گرفته ميشود و در وقت پرواز غالبا نزديك زمين باشد چنانكه در تورات است كه قريب بدو ذراع از روى زمين بالا بودند.

ميگويد: در جزيره كابرى در يك فصل شانزده هزار از آنها صيد شد و در محلى ديگر در يكروز صد هزار صيد گرديد. بعضى از سياحان گويند كه آنها جماعت سلوى را ديده‌اند كه مثل ابر روى هوا را گرفته بود.

و نيز در تورات راجع به «منّ» سخن رفته كه ميشود آنرا در سفر خروج باب 16 بند 4 و 15 و 32 و 33 مشاهده كرد ولى تورات آنرا نان آسمانى گفته است.

ناگفته نماند: در سفر اعداد باب 11 بند 33 گفته: گوشت هنوز در ميان دندان ايشان بود كه غضب خداوند بر ايشان افروخته شده خداوند قوم را ببلائى بسيار سخت گرفتار ساخت ...

قومى را كه شهوت پرست شدند در آنجا دفن كردند.

از اين سخن ميشود پى برد كه چرا ذيل آيات بقره و اعراف بعد از جريان منّ و سلوى چنين آمده‌ «وَ ما ظَلَمُونا وَ لكِنْ كانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ» و در سوره طه آمده‌ «وَ لا تَطْغَوْا فِيهِ فَيَحِلَّ عَلَيْكُمْ غَضَبِي ...» بنظر ميايد كه در گرفتن و خوردن آن طغيان و تعدّى كرده‌اند.

سمد: سُمُود را لهو و سر بر داشتن از روى تكبّر گفته‌اند. در صحاح آمده «سَمَدَ سُمُوداً: رفع رأسه تكبّرا ... و السَّامِدُ: اللَّاهِي» راغب مشغول شونده كه سر بالا دارد. گفته است.

«وَ تَضْحَكُونَ وَ لا تَبْكُونَ. وَ أَنْتُمْ‌ سامِدُونَ‌» نجم: 60 و 61. مى‌خنديد و گريه نميكنيد و شما متكبريد يا غافليد