از زبان او بيرون رفت و آنست قول خداوند «فَانْسَلَخَ مِنْها ...».

اين حديث در الميزان از تفسير قمى نقل شده و نيز از درّ منثور از ابن مسعود نقل كرده كه: او مردى از بنى اسرائيل بود بنام بلعم بن ابر و از همان كتاب از ابن عباس آمده بلعم بن باعوراء و در لفظى بلعام بن عامر همان است كه اسم اعظم باو داده شده بود. در المنار نيز روايات زيادى در اين زمينه نقل كرده و در آخر تصريح ميكند كه اعتمادى بآنها ندارد.

در تورات سفر اعداد باب 22 بند پنجم تا آخر باب 24 پيامبرى بنام بلعام بن بعور ذكر شده كه پادشاهى بنام بالاق از او خواسته بر بنى اسرائيل لعنت كند و او نكرده است و هنگام رفتن بنزد بالاق سوار الاغى بوده كه در راه الاغش بزبان آمده و آنرا سه بار كتك زده است و هاكس در قاموس كتاب مقدس ذيل بلعام مختصر آنرا نقل ميكند.

ميشود گفت كه نقل قرآن مجيد حقيقت اين واقعه است و او پيامبر نبوده بلكه مردى بوده كه بعضى از آيات خدا را ميدانسته است.

مشروح سخن آنكه اگر اين قضيّه درباره بلعم صحّت داشته باشد گمان من اين است كه او مقدارى از همان علم را ميدانسته كه وزير سليمان بوسيله آن تخت ملكه سباء را از مسافت زيادى پيش سليمان حاضر كرد و در سوره نمل ذكر شده است. و در نتيجه سوء استفاده از علم خود و يا عمل نكردن بموجب آن، علم از دستش رفته و مورد غضب خدا شده است.

در مجمع از عدّه‌اى نقل شده كه مراد از آيه اميّة بن ابى صلت ثقفى شاعر است كتابها را خواند و دانست كه خداوند بزودى پيامبرى خواهد فرستاد و اميد داشت كه او حضرت رسول صلى اللّه عليه و آله باشد و چون آنحضرت مبعوث گرديد. حسد ورزيد ... (و ايمان نياورد) خداوند «وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ الَّذِي آتَيْناهُ» را درباره او نازل كرد.