و ممتزج ميشوند و بصورت گياه در ميايند. على هذا باء در «به» براى سببيّت است. ممكن است باء را براى تعديه گرفت يعنى گياه زمين با آب آميخته شد.

وَ إِنَّ كَثِيراً مِنَ‌ الْخُلَطاءِ لَيَبْغِي بَعْضُهُمْ عَلى‌ بَعْضٍ إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ ... ص: 24 خلطاء جمع خليط و آن بمعنى رفيق و همسايه و شريك است مراد از آن در آيه شريفه شركاء است كه مال خود را با مال شريك خود مى‌آميزند.

خلع: بر كندن. إِنِّي أَنَا رَبُّكَ‌ فَاخْلَعْ‌ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً‌ طه: 12 منم پروردگار تو پا پوش خود را بر كن كه تو در وادى پاك طوى هستى.

بعقيده الميزان وادى سينا در اثر خطاب خدا و مقام قرب و موطن حضور و مناجات، مقدس شد و شرط ادب آن بود كه موسى در آنجا بى‌كفش باشد لذا امر بخلع نعل شد، مقدّس بودن كعبه شريف و مساجد و مشاهد مشرّفه همه از اين باب است، شرافت مكان بسبب عبادت مخصوص و يا واقعه محترمى است كه در آن تشريع و يا در آنجا واقع شده و گرنه ميان اجزاء زمان و مكان تفاضلى نيست.

اين سخن قوى و صحيح است و صدر آيه‌ إِنِّي أَنَا رَبُّكَ‌ و آيه ما قبل‌ نُودِيَ يا مُوسى‌ و آيات ما بعد، شاهد آن‌اند در مجمع از كعب و عكرمه نقل كرده:

علت اين خطاب آن بود كه كفش موسى از پوست ميته خر بود و در وجه سوّم از وجوه چهارگانه ميگويد: علّت اين دستور آنست كه پا برهنه بودن علامت تواضع و فروتنى است و لذا بزرگان سلف پا برهنه طواف ميكردند و آنرا از اصمّ نقل ميكند. اين وجه نيز قابل قبول و طبع پسند است.

آنچه از بعض صوفيّه نقل شده كه مراد از آن تمكّن و استقامت است بى‌مدرك و خالى از اعتبار ميباشد.