ترا از خون قاعدگى ميپرسند بگو:

آن يكنوع آزار است، از زنان در وقت حيض كنار شويد و با آنان مقاربت نكنيد تا پاك شوند.

و اگر محيض اوّل بمعنى مصدر باشد معنى چنين است ترا از قاعده بودن ميپرسند بگو آن آزارى است الخ.

«يَسْئَلُونَكَ» نشان ميدهد كه قاعدگى و مباشرت با زنان در آن حال مورد اختلاف و گفتگو بوده تا كار بسئوال از آنحضرت كشيده است و ضمنا مطلب داراى اهميت بوده تا قرآن مجيد ببحث از آن پرداخته است.

در تورات فعلى راجع بزنان در حال قاعده بودن احكامى سخت و غير قابل تحمل نقل شده است در سفر لاويان باب 15 گويد: هر بستريكه زن حائض در آن بخوابد نجس است همچنين هر چه زن روى آن به نشيند نجس است هر كه بستر حائض را دست زند بايد لباس خود را بشويد و با آب غسل كند و تا شب نجس است.

و اگر زن حائض بچيزى دست زند آنچيز تا شام نجس است و اگر مرد در آنحال با وى همبستر شود تا هفت روز نجس خواهد بود ...

در المنار گويد: نقل است كه نصارى امر حيض را سهل ميگرفتند و ايضا در المنار و مجمع هست كه مردم جاهليت با زن حائض مثل يهود در يكجا نمى‌نشستند و طعام نميخوردند.

اين امور سبب گرديده كه مردم نظر اسلام را از حضرت رسول (ص) در باره حيض بپرسند و آيه شريفه در جواب آنها آمده است.

ناگفته نماند اسلام در باره حائض حكم كرده كه مرد را حرام است با زن خود در حال حيض جماع كند و غير از آن ساير لذّتها حلال است و آنچه از تورات و رسوم جاهليت نقل شد همه از نظر اسلام پوچ و بى معنى است و نيز زن در ايام عادت بايد نماز نخواند و روزه نگيرد و روزه را بعدا قضا نمايد