در روايات اهل بيت عليه السّلام در وصف حوريان بهشتى اوصاف و احوال ديگرى هست كه از بحث اين كتاب خارج است.

حَوَارِيُّونَ‌: جمع حوارىّ و آن از حور بمعنى سفيدى است (مجمع) ياران مخصوص را حوارىّ گويند كه گويا قلوبشان در يارى كردن پاك و مانند جامه سفيد است.

اين كلمه در قرآن كريم فقط در ياران خاصّ حضرت عيسى بكار رفته است ولى در روايات در ياران مخصوص حضرت رسول و ائمه اطهار عليهم السلام نيز استعمال شده است‌ قالَ‌ الْحَوارِيُّونَ‌ نَحْنُ أَنْصارُ اللَّهِ آمَنَّا بِاللَّهِ ... آل عمران: 52 اين لفظ مجموعا پنج بار در قرآن آمده است: مائده 111 و 112، وصف 14.

نا گفته نماند در مفردات راغب و مجمع البيان و غيره در علّت اين تسميه وجوهى نقل شده كه بعيد بنظر ميرسد.

حوز: جمع كردن. ضمّ كردن. حَيِّز: مكان (اقرب) وَ مَنْ يُوَلِّهِمْ يَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ إِلَّا مُتَحَرِّفاً لِقِتالٍ أَوْ مُتَحَيِّزاً إِلى‌ فِئَةٍ فَقَدْ باءَ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ ... انفال: 16 متحيّز بمعنى موضع گيرنده است و اصل آن چنانكه در اقرب و غيره گفته از حوز است. و حيازت نيز از همين مادّه ميباشد گوئى موضع گيرنده مكان را بخود ضمّ ميكند كه معنى اصلى آن است.

غرض آيه آن است كه مسلمان در حال جنگ نميتواند پشت بدشمن كند و عقب نشيند مگر آنكه منظورش از عقب نشينى حمله و جنگ و يا موضع گرفتن در نزد دسته ديگر باشد معنى آيه چنين ميشود: هر كه بآنها پشت كند حقّا كه قرين غضب خداست مگر آنكه براى حمله و جنگ منحرف شود و يا نزد دسته ديگر موضع گيرد.

اين كلمه تنها يكبار در قرآن يافته است.

حوش: وَ قُلْنَ‌ حاشَ‌ لِلَّهِ ما