با «پرورنده آسمانها و زمين» پس بايستى كه «سموات» برابر باشد با «همه جهانها منهاى زمين».

2- زمين در دو روز «دو دوران» و پيش از آسمانهاى هفتگانه خود آفريده شده، باين آيات توجه كنيد كه در بند سوّم نيز لازم خواهد بود: «قُلْ أَ إِنَّكُمْ لَتَكْفُرُونَ بِالَّذِي خَلَقَ‌ الْأَرْضَ‌ فِي يَوْمَيْنِ وَ تَجْعَلُونَ لَهُ أَنْداداً ذلِكَ رَبُّ الْعالَمِينَ. وَ جَعَلَ فِيها رَواسِيَ مِنْ فَوْقِها وَ بارَكَ فِيها وَ قَدَّرَ فِيها أَقْواتَها فِي أَرْبَعَةِ أَيَّامٍ سَواءً لِلسَّائِلِينَ. ثُمَّ اسْتَوى‌ إِلَى السَّماءِ وَ هِيَ دُخانٌ فَقالَ لَها وَ لِلْأَرْضِ‌ ائْتِيا طَوْعاً أَوْ كَرْهاً قالَتا أَتَيْنا طائِعِينَ. فَقَضاهُنَّ سَبْعَ سَماواتٍ فِي يَوْمَيْنِ وَ أَوْحى‌ فِي كُلِّ سَماءٍ أَمْرَها وَ زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِمَصابِيحَ» (فصلت: 9- 12).

از اين آيات بدست ميايد اوّلا زمين در دو روز (دو دوران) آفريده شده (البته بدون نبات و حيات و اقوات) «خَلَقَ الْأَرْضَ فِي يَوْمَيْنِ» مراد از روز بطور قطع دوران است نه بيست و چهار ساعت كه مدت گردش وضعى زمين است و همچنين مراد از چهار روز و دو روز، دو دوران و چهار دوران است و مجموع اين شش روز بحساب روزهاى ما شايد از ميليونها سال بيشتر باشد.

استعمال يوم بمعنى دوران و مدت مفصلى از زمان، شايع و از معانى مشهور يوم است، ابن اثير در نهايه گويد: گاهى از يوم مطلق وقت اراده ميشود و حديث «تِلْكَ أَيَّامُ الْهَرْجِ» از آن است. راغب در مفردات گويد: گاهى از مدت هر مدتى كه باشد با يوم تعبير ميشود.

در قرآن مجيد هست‌ «وَ تِلْكَ الْأَيَّامُ نُداوِلُها بَيْنَ النَّاسِ» آل عمران 140 «فَهَلْ يَنْتَظِرُونَ إِلَّا مِثْلَ أَيَّامِ الَّذِينَ خَلَوْا» يونس 102 كه مراد زمانهاى حوادث است‌ «وَ إِنَّ يَوْماً عِنْدَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ» حج 47 «فِي يَوْمٍ كانَ مِقْدارُهُ خَمْسِينَ أَلْفَ سَنَةٍ» معارج: 4.

احتمال قوى آنست كه منظور از دو دوران يكى مذاب شدن زمين است، كه بصورت گاز مشتعل بود و در اثر كاسته شدن حرارت مذاب گرديد،