كه بالاى سر ماست آسمان حساب ميشود، على هذا ما را يكزمين بيشتر نيست كه زير پاى ماست.

لذاست كه قرآن آنرا همواره مفرد بكار برده است.

در كلام اللَّه مجيد [راجع بزمين‌] مسائلى و حقائقى بيان شده كه به بعضى از آنها اشاره مى‌كنيم:

1- زمين و آسمانها در ابتداى خلقت، همه بسته و يك چيز بودند در اثر انبساط تدريجى وسعت يافته و از هم جدا شده‌اند «أَ وَ لَمْ يَرَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ‌ كانَتا رَتْقاً فَفَتَقْناهُما» (انبياء: 30) مگر كفار ندانسته‌اند كه آسمانها و زمين پيوسته و توى هم بودند، آنها را از همديگر بازشان كرديم؟! رتق بمعنى گره شده و بسته و پيوسته، و فتق بمعنى باز كردن و ايجاد فاصله ميان اجزاء شيئى متصل است.

اگر مراد از «السّموات» تمام جهانها و منظومه‌ها باشد. مسئله رتق و فتق شامل تمام عالم است، و اگر مراد آسمانهاى هفتگانه اطراف زمين باشد كه محيط بر زمين‌اند، آنوقت معنى آيه اين است كه:

زمين با آسمانهاى هفتگانه آن، ابتدا در هم فرو رفته و يكى بوده‌اند بتدريج بصورت فعلى در آمده‌اند، ناگفته نماند «السموات» جمع محلى بالف و لام مفيد عموم است و كلمه‌ «فاطِرِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌» بمعنى شكافنده زمين و آسمانها در 7 محل از قرآن ذكر شده و سموات همه با الف و لام آمده‌اند، على هذا احتمال قوى ميرود كه مراد از «السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌» تمام كاينات باشد.

در كتاب آغاز و انجام جهان ص 63 گويد: در قرآن كريم «سموات» كه با «ارض» هم استعمال شده بمعنى همه جهانهاى غير از زمين آمده است‌ «فَلِلَّهِ الْحَمْدُ رَبِّ السَّماواتِ وَ رَبِ‌ الْأَرْضِ‌ رَبِّ الْعالَمِينَ» جاثيه 36 «رَبِّ الْعالَمِينَ» كه بى واو است بدل است از «رَبِّ السَّماواتِ وَ رَبِ‌ الْأَرْضِ‌» پس بايستى كه «پرورنده جهانها» مساوى باشد