اطاعت شود.

بهتر است خود را گيج نكنيم و در خود آيه دقت نمائيم، در آيه براى رسول (ص) و اولى الامر، فقط يك‌ «أَطِيعُوا» آمده و اولى الامر در رديف رسول (ص) شمرده شده است، اگر آيه «أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أَطِيعُوا أُولِى الْأَمْرِ» بود، مطلب ديگرى از آن استفاده ميشد. از طرف ديگر «اطيعوا» مطلق است و قيد و شرطى ندارد و ميرساند كه اولى الامر مانند رسول (ص) مطلقا و در هر كار، مطاع‌اند، و كسى حق اعتراضى نسبت بآنها ندارد، همچنانكه نسبت برسول (ص) ندارد، و عموم اين آيه، نظير عموم آيه‌ى‌ «ما آتاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا» حشر: 7 است.

در اينصورت، قهرا بايد اولى الامر كسانى باشند كه مثل رسول (ص) داراى علم و عصمت باشند، و گرنه هرگز بدون قيد و شرط و سر گشاده در رديف رسول (ص) نميامدند و مطاع و مطلق نميشدند، آيه شريفه با زبان خود اين مطلب را مى‌فهماند و ميگويد: اولى الامر اشخاصى ممتاز و تالى رسول‌اند.

اگر گويند: در اين صورت ميفرمود «فَانْ تَنازَعْتُمْ فى شَى‌ءٍ فَرُدُّوهُ إِلى اللَّهِ وَ الرَّسُولِ وَ اولِى‌ الْأَمْرِ» حال آنكه فقط ردّ بخدا و رسول ذكر شده است؟

گوئيم: چون تشريع فقط بخدا و رسول مربوط است و در صورت ردّ باولى الامر، آنها هم قول خدا و رسول را خواهند گفت، از اين سبب فقط ردّ بخدا و رسول (ص) ذكر شده است و گر نه در صورت تنازع با نبودن رسول (ص) بايد بولىّ امر كه امام معصوم باشد برگشت.

اگر گويند: «فَإِنْ تَنازَعْتُمْ فِي شَيْ‌ءٍ» قيد اولى الامر است. و مقصود اين است كه بخدا و رسول و اولى- الامر اطاعت كنيد و اگر با اولى- الامر در چيزى نزاع كرديد آنوقت براى قطع نزاع بخدا و رسول بر گرديد، نتيجه اينكه: اطاعت اولى-