ولادت ظهور دارد، تا آنجا كه اگر شارع، رضاع را سبب محرم قرار نداده
بود، عرف، به ويژه در مورد افرادى غير از خواهر و مادر، رضاع را به هيچ وجه موجب
حرمت نمىدانست. مبانى فقهى 1. كتاب خداوند در آيه 23 سوره نساء مىفرمايد:«... وَ أُمَّهٰاتُكُمُ
اللّٰاتِي أَرْضَعْنَكُمْ وَ أَخَوٰاتُكُمْ مِنَ الرَّضٰاعَةِ
...». البته در
اين آيه از ميان عنوانهاى هفتگانهاى كه به سبب رضاع حرام شده است، فقط به دو مورد- مادر و خواهر رضاعى- اشاره شده است و حرمت ديگر نسبها مانند عمه و خاله از حديث و اخبار
مربوط به ويژه حديث نبوى «يحرم من
الرّضاع ما يحرم من النّسب»
استنباط
مىشود. 2. سنت در تأييد قاعده رضاع احاديث چندى از ائمه و معصومان (ع) مورد استناد
قرار گرفته است كه مهمترين آنها حديثى از رسول اكرم (ص) است كه شيعه و سنى آن را
روايت كردهاند و در آن حضرت فرمودهاند: «يحرم من الرّضاع ما يحرم من النّسب». همچنين عبد الله بن سنان از امام صادق (ع) روايت كرده است كه: «سمعته
يقول (ع) يحرم من الرّضاع ما يحرم من القرابة». از عبد الله بن سنان روايت ديگرى
نيز بيان شده است كه امام صادق (ع) ضمن آن فرمودهاند: «لا يصلح للمرأة ان ينكحها
عمّها و لا خالها من الرّضاعة». همچنين روايت ديگرى از ابى عبيده الحذاء وجود دارد
كه گفته است: «سمعت ابا عبد اللّه (ع) يقول: لا تنكح المرأة على خالتها و لا على
اختها من الرّضاعة».[1][1] وسائل الشيعة؛ ج 14، ص 280، همچنين براى ديدن احاديث مربوط ديگر رجوع كنيد به:همان؛ باب 6 از ابواب رضاع، حديث 5، 6، 7 و 8؛ باب 15، ح 1 و 2،باب 8، ح 3، 4 و 7 و باب 19 از ابواب نكاح العبيد، ح 1 و 2.