نيز كشف الاسرار: پَركَنده (پراكنده) ۱/۳۷۶؛ فَرموشيدن (فراموشيدن) ۱/۹۹؛
ترجمه تفسير طبرى: هرگه (هرگاه) ۱/۷۴.
قرآن رى: دَنا (دانا) ۱۲۶.

ج) كاهش هجايى (گاه در فرآيند كاهشى يك هجا «cv» از واژه اى حذف مى شود):

شباروز (شبانه روز) ۱۱/۱۰۷.
نيز كشف الاسرار: بيارم (بياورم) ۱۰/۱۸۵؛ شند (شوند) ۱/۳۲۵؛
مى شند (مى شوند) ۸/۵۲۱؛ نشند (نشوند) ۱/۳۲۱؛ منديش (مينديش) ۲/۳۹۷؛
بيد (بويد) ۱/۲۶۳؛ شيد (شويد) ۱/۵۵۲؛ نفريدن (نفرينيدن = نفرين كردن) ۵/۴۳۷.
ترجمه تفسير طبرى: پُس (پُسَر، پِسَر) ۳/۷۶۵. [1]

[1] واژه «پُس» صورت تحول يافته «pusra» اوستايى است كه در زبان فارسى باستان puca و در پهلوى اشكانى ترفانى puhr و در فارسى ميانه ترفانى pus تلفظ مى شده است. اين واژه در فارسى درى به «پُور»، «پُس» و «پُسَر» تغيير صورت داده است. شادروان دهخدا اين واژه را از اوستايى «پوثره» و پهلوى «پُوهر» و «پُس» مى دانند. تحول آوايى اين واژه چنين است: فارسى باستان اوستايى فارسى ميانه پهلوى اشكانى باستان پهلوى اشكانى puhr pu ra pus Pu ra Puca pusar puc ريشه واژه «pus» (در فارسى درى pos) است و پسوند «ar» به قياس «duxt» (دوخت/دخت) كه به صورت duxtar (دوختر/دختر) به كار مى رود. به آن اضافه شده ـ ar + pus. واج «c» فارسى باستان به صورت « » در اوستايى و پهلوى اشكانى باستان ديده مى شود. در گويش كردى كليايى، تلفّظ اين واژه «پُسَر» است. در گويش مردم يزد، تلفّظ «پُسر» هم امروز رايج است.